Ijsland 2025: "Kerels in Kremland"

[Muug]

Een paar uur later begint het spoor af te dalen. We moeten het warme zonnetje achter ons laten terwijl we het wolkendek inrijden.


Het wordt verdomd koud! De zomerhandschoenen zijn te dun, en het warm frakske zit weggestopt. Bijna klappertandend dalen we verder af tot we terug heldere lucht bereiken.



Het weer is een pak minder, we haasten ons naar de "1" en aan het eerste het beste tankstation vullen we de tanks. Zoals bijna steeds is er ook een klein warenhuis en een fast food resto aan verbonden. Daar werken we - alweer - een hamburger naar binnen. We sturen een berichtje naar Koen & Jo en spreken af op de Laugarbakki camping. Ik monteer de stuurmoffen, trek het warme frakske aan en lekker warm en vol rijden we er naar toe. Dat trekt daar helaas op niks: een slecht afgereden grasveld achter een ex-benzinestationsgebouwtje waar handgemaakte souvenirs verkocht worden. Allen op naar de Saeberg camping!

Dit is eigenlijk de enige foto die ik ginder getrokken heb.
http://www.fotopol.be/_data/i/upload/2025/09/09/20250909204029-ea8834dd-la.jpg

Mijn herinneringen aan die plaats zijn: heel veel strakke wind, enkele Italiaanse gezinnen in de kantine en een handvol kleine kindjes die samen zoveel lawaai maakten als 100 volwassen bij elkaar. Zeer hete douches met een zwavelgeurtje aan. De ochtend erop de platte batterij van mijn 950. :peepwall: Dus, weer, opnieuw, die nummerplaathouders verwijderen, mijn moto "bump"-starten.

[Muug]

Gisterenavond zijn we tot het besef gekomen dat we voor een keuze staan. Door de verloren dag (zandstorm!) en door de vorkdichting van Jo's T7 (gerepareerd maandagavond) zijn we wat plan-flex verloren. Ofwel doen we nu de Westfjorden, ofwel duiken we langs de F578 zuidwaarts om ginds nog wat offroadwegen te rijden. Of of. Beide kan niet. Er worden wat afstanden uitgerekend, wat scenario's afgewogen, wat info op internet gezocht. We gaan voor de Westfjorden. Die zijn vlakbij, het is wat gek om die nu te negeren.

Via Holmavik rijden we naar Isjfordur. Dat gaat over mooie, perfect gladde tweevaksasfaltwegen. We hoppen van fjord naar fjord en nemen onderweg mooie foto's.




Twee zeehondjes die lekker luieren!








Op een mooi uur arriveren we in Akureyri, een stadje met een huiswolk.

[Muug]

De volgende dag scheiden onze wegen zich weer.

Koen & Jo blijven onroad. Bert en ik gaan op zoek naar die tidal road waarover hij zoveel gelezen had.
Bij het verlaten van de camping fotografeer ik dit prachtige beeld van de zon die door wat wolkenflarden enkele holes van het vlakbijgelegen golfterrein belicht.


De wolken zijn behoorlijk lokaal. Zit je er boven dan is het prachtig helder en zacht weer. Maar in de wolken zelf is er niet zoveel zicht eigenlijk.



Die tidal road is een stukje kustweg die bij vloed onder water staat. Niet bij eb, dus Bert weet exact wanneer we daar moeten zijn. Vooral niet te vroeg! : Daarom nemen we een ontbijtpauze in dit groene huis.

Coffee house Simbahöllin is uitermate gezellig ingericht, en ze maken er zelfs echt Brusselse wafels klaar!


Tja, het wordt dan ook uitgebaat door een Vlaming die hier op Ijsland de liefde van zijn leven ontmoet heeft: een Deense. Ze hebben dit pand - ooit een kruidenierszaak - gekocht rond 2000 en tegen 2005 was het gerestaureerd. De bediening echter gebeurt door een tweetal Duitse jongemeiden en dat is géén straf. De koffiepauze wordt een croissant-pauze, en na een blik op onze horloge evolueert het zelfs naar een Brusselse Wafel-pauze. Gaan we hier nog weggeraken? Wordt dit een Hotel California-momentje? Met zulke bediening zou dat nog geen straf zijn, ook.







Allez, hop, teetn is op en we kunnen er weer tegen. Op weg !

Jep, in de jaren '70 is er ene zo stoer geweest om met zijn buldozer efkes de kaap te ronden. Op Youtube vind je filmpjes waarbij je het water inderdaad over de weg ziet klotsen. Dat wordt interessant!!!!











Ten lange leste naderen we eindelijk ons doel. Ginds tussen de kust en die aparte rots zullen we op zee-niveau rijden!

[Muug]

Bert duikt in het gat.


Maar er lijkt toch iets niet te kloppen.


We gaan het eens ter plekke bekijken en komen tot dezelfde conclusie.

Dit is geen getijdeweg meer! "Men" heeft duidelijk het pad met minstens een meter opgehoogd, zodat de weg nooit meer overspoeld wordt. Behoudens bij springtij en woeste stormen wellicht. Hoogstwaarschijnlijk waren de Ijslanders het kotsbeu om vastgereden, verzopen auto's en moto's tijdens hoogwater te moeten gaan wegsleuren. Dus, pragmatisch als ze zijn, hebben ze dat niet verboden, maar gewoon een pak minder stoer gemaakt! Maakt niet uit, whatever, het was ferm tof om er naar toe te rijden!

Een paar uurtjes later op de dag neem ik deze foto: drie tafelbergen met de voeten in het water en de wolken, en het kopke nét erboven.


Hier dan weer het ochtendgloren, getrokken op de Reykhólar campsite.






Meet Tony & Marty, twee rasechte Australiërs, woonachtig te Sydney. Onderweg met een klein tentje en een huurwagen. Ze zouden graag een paar dagen gaan hiken in het binnenland. We wisselen emailadressen uit. Later verneem ik dat ze door wagenpech weer naar Reykjavik moesten. Plus door het slechte weer was een dagenlange trektoch toch al niet meer mogelijk. Dus hun mooie plannen waren wel wat in het water gevallen.

[Muug]

De babbel met Tony & Marty duurde een uur of twee. Dus pas tegen elven waren we terug de baan op. En we moeten naar 't Zuiden. Afin, dat gaan dan ongetwijfeld halverwege overnachten worden. Gelukkig is daar nog nét tijd voor, zeg maar. Het is idee van de komende twee (dus) dagen is om via de F578 en een service road voor hoogspanningslijnen zuidwaarts te gaan.

Kort na het verlaten van de camping schieten we dit plaatje. Niks bijzonders, gewoon schoon.


Om de F578 te bereiken moeten we eerst nog vanaf Budarladur via de F586 oostwaarts rijden. Wat geen straf is. Best rare wegwijzers gebruiken ze hier.

Zoals hier veel gebeurt begint het échte offroad pas op het einde van het dal, als het pad de helling opschiet.
Onderweg slaag ik er voor de eerste keer in om een leuke foto te nemen van wat inboorlingen. Ze zijn nog niet echt wild, denk ik, want ze staan braaf in een weide.

Op het eind van een dal gaat het pad plots vrij strak omhoog, en, zoals steeds zijn er van die moeilijkste secties geen foto's. Laten we het er op houden dat het efkes een halve minuut heel spannend was. Een halve minuut kan genoeg zijn om op je bakkes te gaan. :evil: Maar de goden zijn ons nog steeds welgezind (had ik al gezegd dat we nog steeds elke dag stralende zon hebben?) en de KTM beslist op het laatste moment om zijn berijder er niet af te gooien en toch gewoon op het pad te blijven. Eens we "op" de berg zijn is er ook niet veel te fotograferen omdat ie zo vlak is.


Zoek Blackbert op de foto.

Nog steeds de F586, tijdens de afdaling. Nee, da's niet het pad.



Uiteindelijk - na nog een saai stuk "1" en nog wat saaie gravelroad - kunnen we aan de F578 beginnen. We doen deze dus van Noord naar Zuid, en volgens internet is de zuidelijke helft van deze weg zo slecht/onaangenaam/ruw (schrappen wat niet past) dat zelfs de locals liefst éérst naar het Noorden rijden om dan zuidwaarts te gaan, ipv er vanuit het Zuiden aan te beginnen. Er wordt gewaarschuwd voor één heel specifieke river crossing die zeker geen kattepis zal zijn! Maar, internet heeft één groot nadeel: het onthoudt alles. Ook verouderde informatie. Gelukkig zijn we ervaren surfers en we beseffen dat we meer recente info nodig hebben. Uiteindelijk vinden we een website met info die slechts twee jaar oud is. Daarop wordt aangegeven dat er over de moeilijkste river crossing een grote brug is gebouwd. Oef!

Hier wat foto's van en langs die F578.



(getrokken vanop een houten brug)
(Wist je datje: veel bruggen maken ze in hout, omdat ze in de winter meestal toch wegspoelen. Een houten brug is 1) minder duur en 2) sneller terug opgebouwd).

Ha, en hier eindelijk wat wildere paarden. Deze staan niet op een weide, maar hebben enkele "bergen" ter beschikking. Ze gedragen zich ook een pak schichtiger.


De F578 gaat min of meer recht naar het Zuiden, waardoor onze horizon gevuld is met het zicht op de Eiríksjökull gletsjer.


In zwart-wit is het zelfs een stoere foto.


In deze regio zijn verrassend veel plassen en meertjes. En ook verrassend veel pickups. Ik tel er ongeveer 15, 1 voor 1, verspreid in het landschap, meestal geparkeerd langs zo'n plas. Dit zullen de wagens van de "anglers" zijn. De wind staat HEEL strak en zuigt langzaam de warmte uit ons lijf. Aan enkele barakken zetten we ons uit de wind en trekken warmere kledij aan.


Deze foto werd genomen vanop die grote brug. We zijn héél blij dat die er is, want in tegenstelling tot paarden kunnen onze moto's niet zwemmen!


Verderop passeren we langs een plas met een fotogeniek strand.


En dan weer wat later zijn we aan 't rijden doorheen een machtig mooi oeroud lava-veld.


De rode gravelweg kronkelt als een zenuwachtige regenworm tussen alle reusachtige lavablokken door. Talloze kleine bochtjes worden aan elkaar genaaid. Het is dikke fun om de KTM hier door te jagen. Het gaat niet snel, maar best vlot! De moto met bagage en ik zijn perfect in harmonie met de situatie, de kilometers vliegen voorbij. We krijgen lekker warm van deze vorm van rijden!


Op een gegeven moment stopt Blackbert aan een kleine wegwijzer. Een paar honderd meter van de weg is een lavagrot. Tussen vloer en plafond zal het toch een vier meter zijn!
Geen van beiden had goesting en energie om naar beneden te klauteren.


Het weer is ondertussen wel al een tijdje omgeslagen. Het miezert wat, de wolkenhemel is echt indrukwekkend. Hier in Ijsland hebben ze de mooiste onweerswolken van Europa, volgens mij.




's avonds kamperen we in Húsafell. We rijden binnen, vinden geen receptie. Tentje opzetten tussen twee miezerbuien door. De KTM-servicetruck stond daar niet om ons te depanneren (hoewel mijn linker vorkpoot ondertussen ook lekt), de technieker en zijn gezinnetje gebruiken hem als camper. De man rijdt met zo'n ruige verhoogde met mega-wielen voorziene angler pickup.

[Muug]

Húsafell is best groot. Er lijkt een hotel te zijn, diverse huisjes, een golfbaan en het kampeerterrein beslaat diverse weides, verborgen in een soort van struikenbos. Er is zelfs een benzinestation. Maar een receptie hebben we niet gezien, dus dat was een gratis nachtje slapen. Voor we verder naar het zuiden duiken gaan we een kijkje nemen aan de vlak bij elkaar gelegen Hraunfossar en Barnafoss. We zijn er iets na negenen en de parking staat al half vol met autocars. Het is duidelijk dat we de toeristen hun jachtgebied betreden hebben.
Dit is de Hraunfossar, aka lavawatervallen. Over bijna een kilometer sijpelt het water vanonder het lavaveld waardoorheen we gisteren reden, de rivier in.




Die rivier zelf komt een paar honderd meter eerder doorheen een nauwe kloof gedonderd, en dat vormt zo de Barnafoss.






Ter hoogte van Húsafell en die fossen was het eigenlijk lekker warm. Dus warm frakske en de stuurmoffen waren opgeborgen. We sturen de 550 op, zuidwaarts, en al redelijk rap snappen we dat we te licht gekleed zijn. De zon speelt verstoppertje. Niet in de wolken, maar in de koude dampen die door gletsjers worden geproduceerd:

Het voelt alsof we doorheen een gigantische diepvries rijden...


Op deze foto van Google Maps (wel eerst wat uitzoomen!) snap je meteen hoe dat komt: https://maps.app.goo.gl/Xdneuk5Gmr1ujtje6
De 550 gaat tussen twee gletsjers door!

Eens voorbij die diepvriezers komen we in dit landschap, en wat later kunnen we aan de service road beginnen.








Boeiend landschap!




Bij gebrek aan beter houden we hier onze middagpauze. Voor de 15de keer deze reis boterhammekes met kaas en/of salami!


Na de service road - die strak oostwaarts ging - slaan we rechtsaf, dus terug zuidwaarts. Verdomd, dat is toch handig zo'n track op je gps! Vol vertrouwen volg je dat lijntje, je bent op je gemak want dat lijntje werd door anderen al gevolgd dus je weet dat er een uitgang is. Hoe raar het ook is, dat geeft veel rust in het hoofd.


Maar dan, op een gegeven moment, toch lichtjes onder zelf opgelegde tijdsdruk, beslissen we om het lijntje te verlaten. Het gaat zuidwestwaarts naar een asfaltweg, maar vanaf waar we staan is gewoon rechtdoor zuidwaarts de kortste weg naar dat veilige asfalt. Dat wegje is de F337. Een F-road waarover we geen info hebben. En jawel, ik denk dat je 'm al voelt komen....

[Muug]

De F337 begon heel leuk. De vele tot de grond hangende wolken konden de pret niet drukken. We reden door flarden lavaveld, langsheen een grote steenpuist, hier en daar een licht zanderige plek. We moesten iets meer op de weg letten omdat we nu geen oplichtende track meer hadden om te volgen. Gelukkig was deze F-road wel op de gps aanwezig als een licht stippellijntje. Plots reden we een woestijn in. Zand, zand en nog eens zand. In de mist. Links, rechts, voor en achter ons ging het zand over in een wit waas. Dat was toch lichtjes desoriënterend. Gelukkig was één 4x4 ons die dag blijkbaar al voorgegaan en konden we zijn spoor volgen. Blackbert, die normaal over een superieur evenwichtsgevoel beschikt, verloor zijn tempo en was plots genoodzaakt tot een traag gepeddel in het diepe zand. Ik daarentegen, die normaal véél sneller in onbalans sukkel, was - al sukkelend - naast dat 4x4-spoor geraakt. En gek genoeg begon de KTM als op rails door dat zand te rijden. Alsof het asfalt was! Net zoals je soms ziet gebeuren in een woestijnrally stoof ik de peddelende Bert voorbij, ikzelf in hoogste staat van verbazing dat dit aan het gebeuren was en mezelf afvragend wanneer de 950 me als een wilde stier in de lucht zou katapulteren. Wat later stond ik verbijsterd op de verharde grond te wachten op Bert.

Na deze woestijnsectie kwam er een uitgedroogde rivierbedding. Gelukkig viel die wel mee. Maar daarna ging plots het steil bergop, 10-20%. Op dat stuk pad besliste mijn 950 om met veel geweld horizontaal te gaan. Het pad was daar echt enorm ruw. Alsof een graafmachine de boel had opgebroken en willekeurig had neergesmeten. Bert en ik zetten de moto met veel moeite terug recht. Het achterwiel stak in een redelijk diepe put, en we zaten ons af te vragen hoe we die eruit gingen krijgen. Vooruit leek geen optie. Achteruit en opzij eigenlijk ook niet. En 't was nog minstens 100 meter steil bergop en het pad verbeterde niks. Hoe gingen we dit aanpakken? Waar waren we aan begonnen? En toen, nét op dat moment, kwamen een viertal lichte crossmoto's naar beneden gedarteld. Die slechts 100kg wegende motootjes hadden duidelijk geen enkele moeite met het ruige pad. Een paar seconden later al stonden ze bij ons. Eén kerel parkeerde zijn moto en vroeg ons of hij kon helpen. Ja natuurlijk, antwoordde ik. "OK, laat mij maar opstappen en ik rij hem wel naar boven.", antwoordde de gehelmde kerel. Okeee, dacht ik bij mezelf, dat zou wel heel straf zijn moest hem dat lukken. Maar, in Wales heb ik al eens een local gezien die mijn 950 moeiteloos naar boven reed, en in Marokko heeft er eens een jonge gast op teenslippers onze in het zand vastgereden moto's met twee vingers in de neus los gereden. Hij stapt dus op en start de moto. Hij zet 'm in eerste, geeft vol gas en laat de koppeling los. Het achterwiel begint als een gek te spinnen, een stank van verbrand rubber dringt onze neus binnen en er begint wat rook omhoog te krinkelen. Ondertussen zit de berijder de moto wat heen en weer te bewegen, zoekend naar grip. Zijn kompanen staan er geamuseerd op te kijken en roepen me iets toe. Door het lawaai van de 950 versta ik niet meteen wat ze zeggen. Plots vindt de achterband grip, de 950 schiet weg, de rijder heeft blijkbaar alles onder controle en stuurt de volle 250 kilo wegende mot loodrecht over alle rotzooi, alle putten, alle stenen en rotsen en smeerlapperij. De 950 gaat erover alsof het asfalt is. Wat een beheersing!!! Op een paar seconden tijd staat de moto 200m verder geparkeerd, voorbij het moeilijkste stuk. En eindelijk versta ik wat iemand zegt: die rijder, dat is Matthias Walkner, tweevoudig Dakar-winnaar! Woooooooow, dan is het geen wonder inderdaad, dat hij dat voertuig perfect onder controle heeft. Respect! Je ziet, timing is alles, ik zeg het al jaren.

Het blijft een wonder dat ik op die hele F337 slechts één keer gevallen ben. We zaten in de wolken en ik zag geen steek. Mijn vizier was beslagen en mijn brilglazen ook. Het was zo erg dat ik op een gegeven moment zelfs gewoon mijn bril wegstak, iets wat ik nog nooit gedaan had tijdens het rijden. Het "weg"dek was zo oneffen dat de 950 de hele tijd van links naar rechts geduwd werd. Het was zelfs zo erg dat ik op een gegeven moment tijdens een afdaling plots tot stilstand kwam naast het pad. Een meter ernaast en een meter hoger dan het pad, eigenlijk. Bert was uit het zicht verdwenen. En nu? Ik kon zelfs de moto op zijn zijstandaard zetten, zo "horizontaal" stond ik. Na wat duwen en trekken, kwam ik tot het inzicht dat voorwaarts de enige mogelijkheid was om terug op het rechte pad te komen. Ik duwde wat stenen voor mijn voorwiel weg, en ultraslow begon ik de koppeling los te laten, super geconcentreerd op de balans van de boven mij uittorende KTM. En yes, ik kreeg de ktm weer op het pad. Maar deze F337 bleef tot op de allerlaatste meter, tot op de aansluiting met het asfalt een zeer gevaarlijke weg. Het is blijkbaar één van de hoogste F-wegen van Ijsland, met prachtige vergezichten, maar wij hebben enkel wolken en zweet gezien. Van de moeilijkste passages hebben we natuurlijk geen foto's. Gelukkig is er nog Youtube. Deze film dateert van 2024.
https://www.youtube.com/watch?v=tZ1PTw981qk45-49
Wel van Zuid naar Noord, maar de film is compleet en van hoge kwaliteit. Hij begint dus met wat voor ons een steile afdaling met haarspeldbochten was. Tussen minuut 45 en 49 zit het steilste deel dat wij natuurlijk bergop gedaan hebben. Zie hoe voorzichtig die 4x4 vooruit schrijdt! Om 46:30 begint de steilste moeilijkste sectie die wij zijn op gereden (flauwe draai rechts, bergaf, flauwe draai links) (wij dus omgekeerd)
Op 47:00 heeft de 950 zichzelf tegen de grond gezwierd. (en mij erbij)
Nadat we over de bergtop waren, daalde de weg kilometers lang af, het hele pad vol grote keien. Het leek alsof we eigenlijk een droge beek aan het volgen waren. Om niet weer het decor in te rijden, was ik hyper geconcentreerd, mijn spieren tot het uiterste opgespannen om de 950 in het gareel te houden. De 950 gedroeg zich eigenlijk als een verschrikkelijk koppig en weerbarstig Ijslands paard, en ik moest de teugels de hele tijd snaarhard aangetrokken houden. Toen ik eindelijk het asfalt bereikte, schreeuwden mijn spieren het uit van de pijn. Heftig!

Maar we waren terug in de beschaving, ten Noorden van Selfoss, en in een klein, gezellig restaurantje (het eerste van onze hele reis) laafden we ons aan een goeie koffie, een hete chocolademelk en een fantastisch groot stuk warme appeltaart.
Vanaf daar was het een kwestie om asap in Vik i Myrdal te geraken, want Bert had Koen en Jo naar ginder gestuurd, omdat er daar - zo'n 30km ten Noorden ervan - een hele mooie camping lag.
Murphy - die we ergens in het Noorden hadden los geschud - had ons echter teruggevonden en op zo'n 60km van Vik begon mijn 950 te haperen, te schudden en te schokken, en zelfs stil te vallen. Maar hij wou wel telkens weer starten. Omdat de 1 een vrij hopeloze weg is, zonder fietsstroken noch pechstroken, zat er niets anders op dan hortend en stotend verder te gaan, met Blackbert achter mij. Twee uur later stonden we eindelijk in Vik, in de regen, met een stilvallende KTM. Daar is gelukkig een grote camping, en ik zei Bert dat ik absoluut niet meer verder wou rijden. Die 30km offroad naar die mooi gelegen camping zag ik niet meer zitten!
En zo geschiedde. Tentjes werden opgezet en in de kantine aten we ons buikje vol met één van onze laatste zakjes gevriesdroogd eten.
Koen en Jo lieten weten dat ze ondertussen natuurlijk wél op die camping waren.

[Muug]

De ochtend nadien was het nog steeds aan het miezeren. In deze omstandigheden kon er niet aan de 950 gesleuteld worden. Gelukkig was er aan de overkant van de weg een bedrijventerrein, en bij de derde firma hadden we prijs. We mochten er de 950 binnen parkeren om in lekker warme omstandigheden te sleutelen. Met perslucht, talloze sleutels, contactspray en zelfs een echte Optimate!



Na het nodige speurwerk was de diagnose glashelder: de brandstofpomp werkte niet meer. OK, geen nood, aangezien de helft van de brandstof boven de vlotterkamers uitsteekt, kan die zonder pomp de carbs bereiken. We hadden gewoon een stukje benzineleiding nodig om de benzinepomp te overbruggen. Dat leidinkje mocht zeker niet te kort zijn, liefst niet te lang en vanzelfsprekend ook de goeie diameter. Plus, het moest benzinebestendig zijn! Vindt dat maar eens We legden het probleem uit aan de techniekers, maar de overschotjes die ze hadden waren niet bruikbaar. Het ene was eigenlijk voor perslucht, het andere was veel te breed, enzoverder. Verdikke zeg.

Koen en Jo waren er ondertussen ook bijgekomen. Veel konden ze niet doen behalve wat supporteren. En dan, als "by magic", herinnert Jo zich nog dat stukje benzineleiding dat hij tien dagen eerder langs de F88 had opgeraapt. Zou dat misschien niet passen?
Geloof het of niet, maar dat was letterlijk perfect. De perfecte lengte, de perfecte diameter, géén lekken of scheuren en er zat zelfs nog een bruikbaar klemmetje op. Ik sloot het aan, draaide de benzinekraan open, drukte op de startknop en..... de 950 startte! Mijn god, hoe groot is a) de kans dat je langs de weg een stukje benzineleiding vindt, b) beslist om dat stuk afval mee te nemen zodat je het in een vuilbak kan werpen, c) vergeet om dat weg te gooien en d) dat het ook nog eens perfect past op het benzinekraantje????
Had ik al gezegd dat timing alles is?

Tegen dat de 950 rijklaar was, was het al bijna 13u. Bert, Koen en Jo wilden niet in Vik blijven. Zelfs al begon de "overschot" van orkaan Erinn deze regio te teisteren en werden er harde rukwinden en veel regen voorspeld, toch wilden ze oostwaarts rijden, de "1" volgen, naar de ferry. OK dan maar. Maar laten we dan wel om de max. 100km tanken aub want mijn actieradius is nu ongeveer een halve tank en dus max 120km! Lang verhaal kort: de stormwind van zo'n 7-8 beaufort liet ons alle kanten van de weg zien. De ene keer helden we zwaar naar links over, om dan plots de wind van rechts te voelen blazen. De regen geselde ons hard en ongenadig. De donkere orkaanwolken gaven het gevoel dat we al laat in de avond waren. De regen drong langs alle kanten en zijden binnen. Zelfs met stuurmoffen werden mijn handschoenen drijfnat. En het warm frakske was natuurlijk niet in staat om het water buiten te houden, maar het was dan toch tenminste wárm water. Vergeten we ook niet dat we eigenlijk op een soortement van endurobanden aan het rijden. Die zijn niet bekend vanwege hun wonderbaarlijk goede grip in regenachtige omstandigheden! Na zowat anderhalf uur rijdend zwemmen werd tijdens een tankpauze beslist om toch maar een hotel te boeken. Na veel zoeken vonden we twee kamers in Hotel Smyrlabjörg. En aan de grote plassen onder onze motoruitrusting te zien was dat een goede keuze geweest!

[Muug]

Zo, nu het laatste stukje proza.

De dag nadien (dinsdag), werd er in 1 regenruk naar de camping in Seydisfjordur gereden, waar de ferry zou aanmeren. We arriveerden daar zonder misérie, maar wel in wat regen. De natte tenten werden opgezet en de stoelen in de warme maar kleine kantine werden asap ingenomen.

Woensdag was nog een vrije dag waarop Bert en Koen nog een eind zijn gaan rijden. Jo wilde zijn rug nog wat extra rust geven. Ikzelf had er gewoon geen zin meer in, ik had absoluut geen zin om weer eens ergens in panne te vallen. De KTM moest nog één ding doen: de ferry oprijden!
Tijdens een kleine wandeling door het kleine dorp maakte ik nog wat foto's van de zo typische Ijslandse huizen. En van het kerkje.






In een souvenirsbarak waren twee dametjes truien aan het breien. 35000 Ijslandse kronen vroegen ze. Reken maar eens uit hoe duur dat is.


En dan, op donderdag, mochten we eindelijk onze tent definitief opvouwen en de boot oprijden.


Een laatste foto van de IJslandse zon vanop de boot:


Veel symbolischer kan het niet.

Thuisgekomen zie ik dat ik 2854 Ijslandse kilometer heb gereden. Zonder wat pech links en rechts hadden dat er gemakkelijk 600 meer kunnen zijn, maar we gaan niet zeker klagen.

Rest mij nog een eervolle vermelding te overhandingen aan Christophe, de eigenaar van het Ural-zijspan, met wie ik contact hield. Die heeft drie weken lang op zijn dooie eentje heel Ijsland doorkruist. Geen platte banden (wij ook niet), geen enkel probleem met de doorwadingen en nooit vastgezeten in het zand dankzij de tweewielaandrijving. Hij heeft daar in het Zuiden talloze pistes gedaan waar wij wel gpxen maar geen tijd meer voor hadden. Slechts vier dagen voor het einde heeft hij - letterlijk - zijn "water"loo gekend. In een vrij diepe river crossing viel de motor uit - ondanks de aanwezigheid van een echte snorkel! - en is het water via de uitlaat het blok ingelopen. De mechanieker van dienst zei dat hij nog geluk gehad heeft, omdat het blok op een zachte manier versmoord is geweest, omdat de uitlaatgassen geen uitgang meer hadden. Dus na de obligate olie- en filterwissel kon hij weer verder!

[mr leo]

Prachtig verhaal en foto's mannen. Zeer indrukwekkende omgeving dat IJsland. En wie kan er nu zeggen dat Matthias Walkner je motor omhoog heeft gereden....fantastisch kampvuurverhaal. (trouwens een wonder dat hij uberhaupt nog kan rijden/lopen na dat ongeluk)

[Koeno]

Het verslag van Muug vertelt het verhaal goed genoeg...
dus gewoon wat extra fotootjes van mijn kant
Er is ook gefilmd, dat moet ik nog verwerken... volgt later

[Muug]

Awel ja... doordat we uiteindelijk 7 dagen in 2 groepjes hebben gereden, vanwege de rugproblemen van Jo, bestaan er nu 2 versies van dit verhaal.

[Dr_Bean]

heerlijk mannen!

[Muug]

Graag gedaan.

Wat die Walkner deed, vonden we wel fenomenaal. Bert en ik, gewone brave rijders, zijn op zulke ruwe stukken juist uiterst behoedzaam met gas en koppeling. We durven de gaskraan niet open te zetten, omdat we weten dat de 950 zichzelf als een raket in de verkeerde richting zal lanceren. Terwijl Matthias, tja, dat was exact wat hij deed: gaskraan vol open, spinnend achterwiel, de moto schoot naar voren, perfect in de richting die hij wou. En 't is ook niet dat hij een beer van een kerel is, integendeel, het zou me verbazen dat die 1m80 is. Plus, wij hebben ook schrik om onze banden plat te rijden op de ruwe kanten van al die rotsen en brokken. Wij vrezen snake bites. Het laatste dat we willen is op zo'n sectie platrijden.
Maar Matthias had van al die remmingen geen last.
Wonderlijk.
Dierven wij ook maar zo "los" te rijden.

Mental note to myself: volgende keer eerst stoppen en kijken wat het beste spoor is.

Dat gezegd zijnde: Blackbert is daar niet gevallen, en hij is ook gewoon zélf naar voor gereden.

[Blackbert]

Nee, daar niet.
Maar aan 't begin van die helling was ik net iets te dicht bij die bocht gestopt (even wachten tot de baan vrij is achter Muug). Dus met mijn beperkte skills niet genoeg momentum wanneer de helling, geulen en losse stenen begonnen. Gevolg: hopeloze lijn, bokkend beest onder mij en na tig meter moeten stoppen waar dat eigenlijk niet kan, en 'm dan maar neervleien.

Mijnheer Walkner. Tja. Echt communicatief was hij niet, denk dat hij gewoon verder wilde. Buiten zijn voorstel om uw moto er effe uit te rijden en 'these bikes are too heavy for this' werden er weinig woorden aan vuil gemaakt.

Maar 't was redelijk indrukwekkend wat die daar uit zijn mouw toverde.