Ijsland 2025: "Kerels in Kremland"

[Muug]

Later op de avond zijn we dan in onze tent gekropen om te gaan slapen. Middenin die stormwind!
Mja, veel keus hadden we niet, en gelukkig hadden we onze oordopjes bij zodat we het flapperen van het tentzeil niet hoorden.
Trouwens, wij hádden tenminste nog een tent. René, een jonge Duitser die de afgelopen 2 dagen tot hier was gefietst, die kon zijn tent niet opzetten door de harde wind en had zich dus gewoon afgelegd in een windstil hoekje van het huis!

Maar kijk, de dag nadien was er geen vuiltje meer aan de lucht.

Volgens de weersvoorspellingen gingen de twee komende dagen supergoed weer zijn, zonder wolken, warme temperaturen, perfect helder weer. Ideaal dus om tot op die kraterrand te wandelen. Niet. Hoewel dit nog maar onze derde dag in Ijsland was, zaten we al een dag "achter" op onze "planning". Dus die wandeling moeten we een andere keer maar eens doen!
Omdat een ranger (Marrta) en een politie-agent ons gisteren onafhankelijk van elkaar gezegd hadden dat die river crossing wel te doen zouden zijn als we inderdaad voorzichtig genoeg zouden zijn, vertrokken we met goede moed noordwaarts.

Het meer van Myvatn is onze bestemming voor vandaag. 112km, maar minstens 100km offroad, dacht ik zo.

Daar gaat Jo voorop. Ondanks de stormwind en de claustrofobie die hij voelt opkomen in zijn misschien wel te kleine slaapzak, heeft hij tamelijk goed geslapen en rijdt hij behoorlijk vlot over de piste.


Ah, dit zou Ijsland niet zijn als er niet plots een doorwading voor onze neus opduikt.


Ja die Herdibreid is een mooie berg




En nog eentje:


En dan eindelijk arriveren we aan de doorwading waarvoor we vier keer zijn gewaarschuwd.


De rivier is breed. Het water inderdaad vrij diep, de stroming vrij krachtig en de wind is strak. Er is een touw opgespannen dat het te volgen traject aangeeft. Het lijkt allemaal goed te doen, dus we verwachten ons niet echt aan moeilijkheden. Er is ook een ontvangstcomité aanwezig, die blijken bij een witte Dacia Duster te horen die aan de overkant geparkeerd staat, met de motorkap open. Ja, ze hebben hun Dacia verdronken, en Josephine - de mooiste ranger ter wereld, met neoprenen laarsjes aan - heeft die met haar machtige pickup nét uit het water getrokken. Omdat ze de vriendelijkheid zelve is, biedt ze spontaan aan om onze bagage en motormantels en helmen met haar wagen naar de overkant te brengen. Daar zeggen we geen nee tegen! Dankzij onze voorzichtigheid krijgen we de motorfietsen zonder problemen aan de overkant.

[Dr_Bean]

aahhoewaaah.. wat is het daar toch mooi he. Heerlijkk weer die beelden!

ps.: niet de 910 op gegaan naar het zuiden?
en omdat je toch al zo lekker bezig wat met het IJslands: MyVatn = Muggenmeer

[TooBigTooHeavy]

Wat een vette reis zeg wat een coole foto’s, heel benieuwd naar het vervolg!

[Muug]

Eens alle motorfietsen de andere kant van de rivier bereikt hebben, is het gewoon een kwestie van weer onze uitrusting aan te doen en te vertrekken..... ware het niet dat dan nét ranger Marrta opnieuw opduikt, en deze keer niet in een strak rangeruniformpje zoals gisteren, maar op mooie gele sandaaltjes, een korte afgerafelde jeansbroek en een t-shirt maar daarin een stel wulps dartelende konijntjes! Hadden we al gezegd dat het vandaag lekker warm was? Tjah, natúúrlijk moesten we ons gesprek met haar eerst nog even wat verder zetten.
Maar goed, de plicht roept, we zaten al een dag "achter" op ons niet-bestaand schema, dus met de nodige zelfdiscipline wisten we onze blik los te rukken van Marrta's konijntjes - ehm - en reden we verder noordwaarts langs de F88.



Mijn excuses voor de vele mooie foto's van deze desolate streek.











Onderweg kruisen we een snelrijdende pickup met lege aanhangwagen. Wedden dat...? (geen foto van)





Hier hebben we Jo die komt aangereden, om te zeggen dat Koeno Blackbert aan het helpen is, want die is aan een goei vitesse in een diep zandspoor het décor ingevlogen. Een riem van de tanktas is afgerukt, de voet heeft een wrong gekregen (gelukkig hebben we stevige motorcrosslaarzen aan!) en de vorkpoten staan wat getordeerd. Een kwartiertje later is er geen vuiltje aan de lucht en rijden we gezamelijk verder.




Enkele uren, en veel leute later komen we eindelijk aan de aansluiting van de F88 met de "1". Op het kleine bordje staat duidelijk te lezen dat de river crossing niet bedoeld is voor kleine 4x4's. En daarmee bedoelen ze de Dacia Duster, die hier in groten getale rond rijdt.

[Muug]

Op naar Myvatn!

Mijn god die "1" is een saaie weg!

Een gezond half uur later ontwaart mijn reukorgaan een degoutant slechte geur, en meteen trachten mijn neusvleugels zich zeehondsgewijs te sluiten. Rotte eieren! Maar kijk, we zijn in Ijsland, dus zo'n geur kan niet anders dan de voorbode zijn van een interessante situatie. Mijn arendsblik speurt de horizon af, en jawel ik merk in de verte een parking op, vlak naast wat ik voor het gemak maar een "rotte bergflank" zal noemen.



We zijn hier aanbeland, en we moeten opletten dat we niet levend gekookt worden.










Na dit interessante intermezzo rijden we verder, en in Myvatn vullen we onze tanks en onze maag.

Halverwege onze maaltijd arriveert een grote pickup met daarop de verzopen Dacia. (geen foto van).

Vervolgens installeren we ons op een lekker mals grasveldje (van een camping).

Muggen? Niet gezien noch gevoeld.

In de kantine trachten we een aktieplan op te stellen.

Jo zijn rug "says no" en de hoofdrits van de nochtans nieuwe tent van Koeno ook. Ah, en de linker voorvorkdichting van Jo's T7 sympathiseert met zijn rug, en is hard beginnen wenen. Hoe en hoe snel gaan we in dit vreemde land aan hulp geraken? Lang verhaal kort, op Facebook is er een groep "Bunk a Biker". Gratis slaapplaatsen voor motorrijders, all over the world! In heel Ijsland zijn er drie. Maar dat speelt geen rol, we willen gewoon een aanspreekpunt en dus doe ik een oproep. Nog geen kwartier later zijn we aan het chatten met een zekere Stefán Magnús Jónsson. Hij woont in Akureyri, kent daar een naaister en zijn beste maat en hij werken in zijn vrije tijd in zijn garage aan motorfietsen. Man, da's al de 2de keer op twee weken dat ik via Facebook een oplossing vind!
Goed, ons aktieplan ziet er dus als volgt uit. Jo en Koen gaan morgen - zondag - onroad naar Akureyri, want daar is een motormuseum en misschien kent de conciërge wel een technieker die al op zondag kan helpen.
Bert en ik blijven bij ons oorspronkelijke plan: we willen "het zinkgat" zien.

De dag nadien is het "inpaktijd". Dat wilt zeggen dat alles weer in die drie tassen moet geraken.
Kort samengevat komt het ondertussen hier op neer: ik steek eerst alles in de zakken en zakjes. Vervolgens haal ik mijn twee zijtassen letterlijk compleet leeg en smijt ze op de grond naast de moto. Dan in elke zijtas een stapschoen (zwaar!), een gasbidonnetje ernaast (vol ook toch een halve kilo) en dan smijt ik er in willekeurige volgorde alles in tot beide zakken min of meer gelijk gevuld zijn.

Hoe we dit gaan doen in de regen, da's iets waarover ik voorlopig weiger na te denken.

En dan zijn we vertrokken eh. Naar het zinkgat. Blackbert had daarover op internet gelezen, en als die iets in zijn kop heeft, wel
Hier is het tijd voor een pafke.


En hier zien we het effect van uit elkaar drijvende tektonische platen!


Een halve vallei verder komen we opnieuw een "rotte" berg tegen.


Er komt zelfs zoveel damp/stoom uit dat ze de boel aftappen en via deze pijpen doorsturen naar verderop gelegen centrales.


Via een vrij steile helling vol losse stenen geraakten we wat hogerop en konden we de vier kilometer die ons nog restten van het zinkgat bereiken.


Even de motorfietsen parkeren. Het is duidelijk dat hier nauwelijks mensen komen.


Hier is het dan! 100 meter breed en zo'n 30 meter diep. Zoek Blackbert op de foto!

Hij kan zelf beter dan ik uitleggen hoe dat daar gekomen is.

Een laatste sfeerfoto. Die "berg" is een uitgedoofde vulkaan die eigenlijk dat gat heeft doen ontstaan.


En we arriveren dan weer in het dal van daarnet.


Wat volgt is behoorlijk teleurstellend. Volgens onze info hadden we offroad naar Husavik kunnen rijden. Helaas blijkt men de track gebruikt te hebben als bedding voor een gloednieuwe asfaltweg. Dus in plaats van nog talloze fantastische kilometers rijden we aan een saai tempo Husavikwaarts. Daar aangekomen is het eindelijk tijd voor onze boterhammetjes met kaas en salami.




Vervolgens rijden we onroad naar Akureyri, waar we met Koeno en Jo afgesproken hebben op camping Hamrar.

Da's een best grote camping, met diverse terreinen die verspreid liggen in de bossen naast Akureyri. Er is dus erg veel volk maar je ziet ze niet.

's avonds in de kantine vertellen we elkaar over onze zondaagse belevenissen. Koen en Jo hebben niet al te veel geluk gehad. De kassaman van het motormuseum kende er niks van en niemand. In de stad zelf was er ook niks boeiends te zien. Hun plan om 's avonds in een hotelletje te slapen viel letterlijk in het water, want het enige dat ze konden boeken lag op een eilandje in de baai Er was dus geen andere keuze dan deze camping.

[Muug]

De dag erop zijn we maandag.
De dag waarop Koen zijn rits gaat laten repareren.
De dag waarop Jo 's avonds zijn voorvorkdichting gaat laten repareren!
De dag waarop K&J een toertje onroad gaan rijden, zodat de rug wat kan rusten en tijd vlotjes voorbij glijdt.
De dag waarop Bert en ik nog wat offroad gaan rijden.

[Muug]

Yeah.
Weeral.


Alles was ingepakt. De moto's waren lekker luchtig, omdat we twee nachten op deze camping bleven. Dus ik start de moto, die start.... en het oliedruklampje blijft knalrood branden. Motor uit met de noodknop. Nog eens. Opnieuw! Kak. Wat de fuk. Het eerste vermoeden is dat het stekkertje van de oliedruksensor is losgetrild. Oliedruk is er zeker, want het gerammel van de (gloednieuwe) nokkenaskettingen was na enkele seconden al gestopt. Maar dat controleren doen we toch liever ergens waar het warm is want ondertussen was het beginnen miezeren. En weer lacht het geluk ons toe: op dit kampeerdomein is een hele grote hangar met een mooie traktor in, en de uitbater laat ons toe om de moto binnen te zetten. We zetten de motorfiets in zijn blootje, knijpen het stekkertje wat toe en na meer dan een kwartier blind prullen (ja, want dat stekkertje zit linksachter op de voorste cylinder, achter een framebuis én er loopt daar een mooie dikke harde olieleiding die je niet kan wegduwen, plus nog tig kabelbomen) hebben we het eindelijk weer op de connector kunnen schuiven. Dat was een goede oefening in "Zen blijven" . Zo, we schroeven er alles weer op en vertrekken eindelijk.

Maar kijk, het is middag, en we hebben honger, en we willen nog wat tanken. Aan de brug van Akureyri vinden we gelukkig de perfecte plek.


We bestellen een set hamburgers en drinken er wat frisdrank bij. Rond 14u trekken onze motoruitrusting opnieuw aan en drukken op de startknop. Het is nog niet te laat om wat te gaan offroaden!

[Muug]

Think again.

De 950 van Bert wou niet aanslaan.

Dus hop, ter plekke de kuip eraf, tanks eraf, en beginnen snuffelen aan diverse kabels en stekkers om de oorzaak te proberen vinden. De oorzaak blijkt uiteindelijk een losgetrild koperdraadje te zijn, van een haast twintig jaar oude slechte reparatie van de kabeltjes van een stekker in de startrelais.


Na de zoveelste bush repair van deze reis konden we ein-de-lijk vertrekken! Het was 15u ondertussen.

Deze weg was ons doel:

Een prachtige 33km lange F-road, naar het noordelijkste puntje van dit stukje Ijsland, met om de paar kilometer een toffe river crossing, want de F-road speelde haasje over met de rivier!









Oh dat was een fijne weg! Door de vele river crossings ging het echter niet zo vlot vooruit, en we wisten dat Stefan en zijn vriend Haraldur 's avonds aan de moto van Jo gingen werken. Dus halverwege - het zal zo ongeveer half zes geweest zijn - zijn we toch maar terug gekeerd.

[Muug]

20u, ergens in een buitenwijk van Akureyri:


(jep, die Hayabusa is van Stefan)

De vorkpoten van Jo's T7 gaan eruit, en anderhalf uur later zijn beide poten van een nieuwe seal voorzien!




Links Haraldur en rechts Stefan. Overdag vrachtwagenmechaniekers en 's avonds doen ze het échte werk.


En hoe ze zo snel aan die seals waren geraakt? Wel, tussen Reykjavik en Akureyri bestaat er een heuse luchtbrug: viermaal daags vliegt er een vliegtuig heen en weer. Je bestelt 's morgens een onderdeel in Reykjavik en in de namiddag heb je je spul. Te gek voor woorden. En bij ons komt de postbode slechts twee keer per week!

Zo, en met dat blijde nieuw kropen we moe en voldaan terug in onze tent, benieuwd naar wat dinsdag zou brengen!

[Daan]

mooi verslag, mooie foto's
Helaas geen foto van Marrta.