Ijsland 2025: "Kerels in Kremland"

[Muug]

Ewel.
En ja.
Het is Koeno zijn fout. Denk ik.
Echt.
Ergens in 2023 kwam Kremland ter sprake, in 1 of andere chat. "Jommor wanneer gommoten goan?" En ik, met mijn stomme kop meteen "Ewel worrom nigewuun in 2025?"
En boempatat het lag vast. Dus Koeno heeft mij subtiel erin geluisd eigenlijk.
Tegen Blekbert gezegd dat 'm wat harder moest werken en sparen.
En de 4de Muskusstier is Horny Jo, bloedbroeder van Koeno. Ehm, hier een 3D visualisatie van zijn persoonlijkheid.

[Muug]

Vier, excuseer 3, KTM 9xx Adventures, en de 700 Ténéré, zodat er toch 1 betrouwbare moto meegaat. Ah, iemand moet toch de hulpdiensten verwittigen?
En 2023 was nog niet halfweg, en in 2024 wisten we nog niet dat er zoveel gebleit ging worden. Mor allez, EINDELIJK zijn we 2025.

DUS. De ferry ligt al vast. Zondag 10 augustus gaan drie moto's op een gehuurde aanhangwagen (die 100km/u mag), getrokken door de grote bestelwagen van Bert De Bouwer, waarin zijn eigen LC8 past. Koeno en Jo gaan per wagen naar Hirtshals, ik zorg in de bestelwagen voor vertier voor Bert, met mijn uitgebreid repertoire aan havenliederen. In Hirsthals is er een pracht van een camping waar de wagens voor een klein prijsje twee weken geparkeerd worden: Tornby Camping. Dinsdag 12/augustus vertrekt de ferry.

Donderdag 14/8 arriveren we in Ijsland. Helaas reeds twee weken later, donderdag 28/8, moeten we alweer inschepen, want de mama's gaan dan visjes gebakken hebben.

[Muug]

Reactie van Koeno:

[Muug]

Reactie van Blackbert:
Belt die Muug mij op een avond in 2023. "Gade mee naar Ijsland, 2025?"
Wacht, mijn lijstje. Ah ja, hier: Ijsland. OK

Hoe geraken we daar? Enig vergelijkend onderzoek later: de ferry in DK.
Dus: 1300km autobahn aan 100 per uur max met die aanhanger.
2 dagen op een boot op de Noord-Atlantische Oceaan.
2 weken met zon, regen, wind en misschien zelfs sneeuw. Talloze rivieren zonder brug. Honderd+ km zonder benzinepomp.
Voor Marokko was ik niet zenuwachtig. Nu is er toch een beetje gezonde stress.
Dat Marokkaanse binnenland was al enig, maar dit gaat nog veel eniger zijn.
Dus gaan we zorgen dat we al onze shit together hebben voor de reis van ons leven.

[Muug]

Allez we gaan eens een poging wagen.

Beginnen bij 't begin heeft geen zin, want daar was ik al lang geleden mee begonnen. Laat ons dan maar gewoon beginnen op zondag 10 augustus.

Het was een warme dag, herinner ik me nog. Een felle zon in een felblauwe hemel. Koeno en Jo arriveerden samen, beiden in K's kachelende lievelingswagen: een karaktervolle P van Franse makelij. De wagen was al enkele maanden een P in the A van K, en hij was vol in twijfel welke wagen hij ging gebruiken om naar Hirtshals te rijden: zijn volelektrieken en geheel gratis firmawagen of die familie-P? Gelukkig was er "Chad", de beste vriend van Koeno (sorry Jo). Die was in staat tot verbijsterende complexe vergelijkingen van het energieverbruik van beide wagens. Gesteld dat de P volgetankt is, met een verbruik van x liter per 100km, hoeveel uur rijden is het dan tot de eerste camping in Bremen. En wat als we 180km/u rijden, met een geschat verbruik van x² liter/100 km? Neemt dan daarbij die volgeladen volektrieken kariot, en laat die aan 120km/u rijden: hoever geraakt dat? En hoelang moet dat aan de prize hangen? En hoever geraak ik dán? En als ge dat weet: doe dan eens dezelfde berekening voor als we aan 100km/u rijden, en aan 80km/u...... Er werd een vierdimensionele spreadsheet opgesteld waarin Chad al zijn berekeningen, resultaten en conclusies kwijt kon. Lang verhaal kort: 't sop was de kool niet waard, K's vrouw was het beu dat zijn haar (nog harder) aan 't uitvallen was van de pure stress, en zodus was beslist om toch met de P naar het verre Noorden te rijden. En ze zullen het geweten hebben.

Maar goed, eerst moest die jeans en dat marcelleke uit, want 't was echt te warm aan het worden om goed te zijn. Afin, over de rest van de dag kunnen we kort zijn. :mrgreen: Bert arriveerde met zijn bestelwagen rond de middag, de moto's van mij, Koen en Jo werden opgeladen en vastgesjord (die van hem zat in de laadruimte van de bestelwagen), we aten gezamelijk een laatste middagmaal op ons terras, een knuffel hier en eentje daar en hop we waren vertrokken.

Koeno en Jo in de P-wagen, lekker comfortabel, goeie airco, subtiel snel, en BlackBert en Muug lekker onder ons tweetjes in de bestelwagen, met 4 moto's achter onze rug, vrolijk allerlei scabreuze havenliederen zingend. Omdat het in de sterren - en in de spreadsheet - geschreven stond dat K&J als eerste op de camping zouden arriveren (aja, want wij mochten maar max. 100km/u rijden) hadden ze al drie van de vier tenten mee in hun koffer, zodat ze zich niet te snel zouden vervelen tijdens het wachten op onze arrivé. Nee, mijn tent was niet mee, alle onderdelen ervan zaten verspreid over mijn ingenieus samengestelde bagagezakken en daar mocht ab-so-luut geen zakske verkeerd gestoken worden.

[Muug]

De rit naar Bremen verliep voorspoedig. Traag maar gestaag, zonder accidenten of andere fratsen geraakten Bert en ik op de camping. Koen en Jo waren er natuurlijk eerder, maar de P van K had het niet kunnen laten om tussendoor een frats met hem uit te halen: ergens onderweg was het hele infotainmentsysteem uitgevallen: "computer says no" aan 120km/u op het linkervak op de snelweg! Maar kijk, die "error" was heel simpel op te lossen door efkes de accupolen los te schroeven...

Hiero een zicht op onze eerste overnachting, op een camping in Bremen.
https://lh3.googleusercontent.com/pw/AP1GczO4pYJDcdFvY56tlYw_S39sCvUGgoYSesfuMXFulRwHOyGbf5vBCEZ-j7qThL2rAKzg5BHvNDgDUnN6H0x53c1wbJHfM5NoSuqMz77lBD4iNzruDNMFzKdPL_vFeGZ5SJaSARiMOBaSjDCf1y6LG_E1=w1292-h861-s-no
(hm, koddig, die link lijkt hier niet te werken)

De dag nadien was meer van 't zelfde: over snelwegen snorren naar Tornby camping, vlakbij Hirtshals. Ook daar kwamen K&J als winnaars uit de bus, met als hoofdprijs het mogen opzetten van alle tenten. Dat drie van de vier tenten exact 'tzelfde merk en model waren, vergemakkelijkte de klus enigszins.

Op de camping stonden nog wat andere Ijsland-gangers, maar we hielden een respectabele afstand van elkaar.

Dit voertuig trok echter onze onmiddellijke aandacht: een Ural sidecar.

Een héél mooie bolide, die er heel nieuw uitzag, en ook zeer compleet. Diverse laadpunten voor bagage en jerrycans, extra mistlampen, een hele mooie schommelvoorvork en - voor wie het nog niet wist - tweewiel aangedreven! Zand, modder of doorwadingen: laat maar komen! Veruit het coolste feature was echter de snorkel, ter hoogte van de linkerknie. Waw! Zeker weten dat deze kar ook klaar staat om naar Ijsland te vertrekken!

Wat later begint het te miezeren. We doen iets waterdichts over onze kleren, werken een toch wel lekkere pizza naar binnen en alreeds krijg ik een heimweeërig gevoel naar mijn lekker warm, droog campertje. "Ojee ojee", denk ik bij mezelf, "hopelijk hebben we niet teveel regen, de komende twee weken".

[Muug]

Dinsdag 12 augustus:
Eindelijk is het zover! Hierop zitten we al twee jaar te wachten! Eindelijk zijn we nu écht onderweg naar Ijsland! Hoerah!

Is het van de zenuwen, of simpelweg omdat ik verschrikkelijk goed geslapen heb, maar feit is dat ik al voor zes uur wakker ben. Da's te belachelijk voor woorden. Dus ik blijf in mijn nest liggen totdat ik de anderen hoor opstaan. En dan breekt zowat het moeilijkste van de dag aan: de bagage op een goei manier inpakken. De kleren die we de afgelopen twee dagen aanhadden, leggen we in de P-wagen. Dan hebben we tenminste betrekkelijk schone kleren als we binnen twee weken terug naar huis rijden. De motorkleren - die al die tijd in de wagens lagen - trokken we aan, want er was op de moto géén plaats voor een compleet motorpak en motorcross-laarzen. De tent en slaapzak en slaapmat moesten natuurlijk ook ergens in mijn tassen weggestoken worden, maar tegelijk wilde ik ook geen twee dagen op die boot in motorkleren rondlopen. Dus in mijn roltas moest er plaats zijn voor een set gewone kleren en wat tandpasta en een tandenborstel. 't heeft efkes geduurd eer die puzzel in elkaar paste, maar 't is toch gelukt.
Allez hop, de wagens en de remork werden vakkundig achteraan op de camping geparkeerd en we reden de luttele kilometers die ons scheidden van de haven in Hirtshals.
Het onboarden was heel efficiënt en heel eenvoudig. Het vastsjorren van de moto's verliep wat minder vlot dan gehoopt, omdat de moto's 1) extréém dicht op elkaar stonden en 2) omdat driekwart van de beschikbare sjorbanden rotten brol was. Maar ook dat kwam geheel in orde. Zelfs het vinden van onze kajuit ging nog vlotjes, zelfs al moest ik efkes passeren langs de receptie, want de check-in juffrouw was wat te traag geweest met het uitdelen van de kajuitlabels. Of was ik te rap weg gereden?? 't was nochtans een schoontje.

https://lh3.googleusercontent.com/pw/AP1GczONgK5ay2zpLKIsi1rOm0hCPLhbwASnWv9iCW4_jYqB2yCNpoHIny1gsQN7LE1DXTJUxA0L50ymWCYPY7vGTr3tilXVM_RrmR6BZdsoLhC4-koi93U5E3HKdyLE1sbgUjgs3iYkLtuMQv447JBDVjVi=w1148-h861-s-no

https://lh3.googleusercontent.com/pw/AP1GczNKTCv2J_IiJWPTfbECa_Oxm_Kg8LxqroIactP8gjpaNI7TbRYyBxIOSghyG8rx---gtTR12KKFULUvGIrlR9RtMvuX7WfRgvLih2V3oAm7ZBQx7icgVRA2PDkbMXbmPFy6_tSRv3zdAoYGewPU-XZj=w1148-h861-s-no

[Muug]

Had ik al gezegd dat het ondertussen weer "mottig" warm weer was?

Echt niet te schatten.
Nadat de eerst ochtend"chill" verdampt was, begon de zon steeds harder te branden. Dus naast het wegfoefelen van alle reeds vermelde items, moesten ook de stuurmoffen en mijn nieuw (elektrisch) (ver)warm(d) frakske ergens een plek krijgen. Het in de volle zon aanschuiven op de kade duurde gelukkig niet al te lang.

En dan, tja, dan waren we op de boot eh. Motorfietsen vastgesjord. Motorkleren omgeruild voor luchtiger kledij. Hopend en biddend dat dit mooie weer ons twee dagen lang zou vergezellen, zodat de golven en de baren niet al te hoog zouden worden. Een uur zeeziek zijn is niet tof, maar twee dágen!? Dat wlillen we liever niet meemaken.

Gelukkig werden onze gebeden verhoord. De overtocht verliep vlekkeloos. Het was ook een oefening in offline zijn. Ja, de gsm moest in de vliegtuigstand gezet worden, want zelfs gewone tekstberichtjes over een satellietverbinding kosten naar verluid zielig veel geld. Dus van dinsdagnamiddag tot donderdagochtend waren we onbereikbaar voor alles en iedereen. Wel, tja, misschien efkes toen we op woensdag kort aanmeerden in de haven van de Faroer, om wat mensen en voertuigen te lossen en te laden.

Hiero wat sfeerbeelden van die twee dagen. Zeker bij 't vertrek was het weer fabuleus goed. Niet absurd veel wind, en lekker warm in 't zonnetje. Niet voor niets zaten alle stoelen en banken op het dek bomvol.








Wachten kan lang duren...




Koeno wilt niet dat ik zijn glimmend bolletje fotografeer.


De "smoldering" blik van diezelfde Koeno.

Ahem...


En dit krijg je dan te zien in Tórshavn, dé haven van de Faeröer.
https://lh3.googleusercontent.com/pw/AP1GczPc3p_rP7H6lpEDgfEB0Z_4BVhdrZmjsikg8GjscbfEU4HmD1-SEyO2eomlnw_2Pp1pECfd2LPWmMMFAVAjCtZ-mPM4OWGwuJgtjcfaehO7vw4G_KKQHsz4gTonG7quoyswnjfh-lcOIAUhhIQ2OiMa=w1662-h861-s-no





Wat later, als je de Faeröer uitvaart, is dit het zicht:

"How to tame a dragon", iemand?

Oh ja, voor ik het vergeet. Blackbert had het idee om een t-shirt te laten afdrukken, beetje naar analogie met de t-shirts die ter gelegenheid van een concerttour worden verkocht. "Finding Floki", was dan de naam van de tour. De band name was "Ambiorix". And lo and behold, guess what we in de tax free shop ontdekten!

[Muug]

Zo.
En de volgende tekst zal dan over onze eerste dag in Ijsland gaan. Da's een laaaaaaaaaaaaaaaange dag geworden.

[TooBigTooHeavy]

Mooi avontuur, leuk geschreven!

[Muug]

Donderdag 14/8.
Op een schandalig vroeg uur moesten we uit onze nest. Een volle nest, want vier motards bij elkaar in een kleine kajuit, da's iets gelijk Tetris, maar dan niet met blokskes maar met 4 grote menschen, diverse tanktassen, roltassen, Groote Mootorlaarzen, motorhelmen, pyjama's etc etc. Niet evident! Eén van de uitdagingen 's avonds was bvb. u niet vergissen in de oordopjes! Ge wilt echt een ander zijn oorsmeer niet in je oren... En 's morgens was het dan weer belangrijk om je eigen bril op je neus te krijgen. Kwestie van de wereld in het juiste perspectief te zien Maar onboarden is één ding: om die kajuit te verláten moet diezelfde puzzel - Gordiaanse knoop was eigenlijk een beter woord - in omgekeerde volgorde gedemonteerd worden. Een soort van rollback van het onboardingsproces, dat was de enige manier of die vier motards en hun bagage uit die kajuit te krijgen.
En ja, 't was ontieglijk vroeg. Om 8u30 ging de boot aanmeren. Een uur eerder kregen we een kwartier toegang tot onze voertuigen, om er snel snel al onze bagages aan vast te sjorren. Wat wilde zeggen dat we minstens nóg een uur vroeger aan die Gordiaanse Puzzel dienden te beginnen. Nee, echt, het was te vroeg voor meneer. Maar ik mag eigenlijk niet klagen, na twee dagen boottijd waren onze bioritmes al behoorlijk goed gesynchroniseerd. 't is niet dat we tegelijk onze regels hadden, we zijn per slot van rekening mannemensen, maar venten kunnen perfect ándere dinges synchroon laten gebeuren. Ahem, ik ga 't hier bij laten, what happened at the ship stays at the ship.

Hier wat sfeerbeelden van de ruimte waarin de motorfietsen stonden. Ook wat ruigere 4x4's stonden daar. Elders ongetwijfeld nog meer van dat hoge spul, ik had echt eerder verwacht dat ze die allemaal bij elkaar in een kudde gingen drijven, zoals de motorfietsen, maar blijkbaar niet.

[Muug]

Eens alles min of meer vastgesjord was, werden we weer op het normale dek verwacht. De meeste mensen gingen alras naar buiten, want de boot was de baai al aan het invaren!



Geheel in stijl hing er boven het dorp Seydisfjordur een snor van een wolk:



Eens voorbij de snor krijgen we dit zicht op de haven.

Met als eerste uiterst belangrijke stop: het benzinestation:


En jawel, de eerste ingreep is al een feit: ZwartBert moest het linkerbenzineslangetje met een halve centimeter inkorten om een halt toe te roepen aan het gedrup van benzine.
Op de foto zie je dat mijn bladder al gevuld is. Zes liter kan er in. En in het achterste vak van elke zijtas zat een jerrykannetje van 2 liter. Dus tien liter in totaal, en gezien ons plan voor de komende twee dagen hadden we die meteen nodig.

Vooraleer op pad te gaan hebben we echter eerst ook onszelven gevuld.


Met volle magen ging het dan naar het meest nabije grootwarenhuis, om daar dan brood, kaas en salami te kopen. Bert, in al zijn enthousiasme zwierde daar niet enkel zijn been over de moto, maar eigenlijk ook helemaal de rest van zijn lijf, waardoor we plots een eerste streepje konden trekken bij het woord "valpartij".

[Muug]

Om elf uur waren we dan eindelijk écht weg. Hop, het dorp uit langs de enige weg mogelijk, en asap reden we offroad, over de Jökuldalsvegur Eystri, parallel met de "1". Kwestie van al te beginnen wennen aan die asfaltloze ritten. Nu, deze dalweg (dalsvegur) is er één van het vlakke soort, zoals ze er in de Scandinavische landen honderden en wellicht wel duizenden hebben. Snelheden van 100km/u zijn hierop perfect mogelijk. Allez, rechtdoor toch. En remmen gaat ook wat moeizamer, lol.


Onze eerste halte is aan de Studlagil Canyon, waarin enkele mooie basaltrotsformaties te bezichtigen zijn.






Daar werd een minimum aan tijd aan besteed, zodat we asap verder konden, richting de Dreki campsite, vlakbij de Askja vulkaan, waar we naar de krater willen gaan wandelen.



Vrij snel verandert het landschap. Het wordt iets meer dor en wat desolater dan daarnet. We zitten nu op de beroemde Ijslandse F-roads. Zo zullen we er de komende twee weken nog vele meer zien.

Onderstaande foto's zijn genomen langs de F907, de F905 en de F910. Sorry, maar ik kan echt niet exact pinpointen waar juist.




Al vrij snel is er een eerste doorwading. Die gaat vrij vlotjes, dus rijdend.




Bij een volgende doorwading verliezen we meer dan een uur. Het water is helder, niet zo diep en 't is niet zo breed, maar de ondergrond is zo oneffen (bezaaid met stenen van allerlei grootte) dat we zelfs gewoon te voet bijna onze enkels breken. De motorfietsen vallen dan ook meerdere keren stil als we ze voorzichtig door het water laten "rijden" (1 iemand bedient gas en koppeling, dan nog twee mensen links en rechts erbij om ter hulp te schieten mocht de moto willen omvallen). Meer dan een uur later zijn de moto's overgezet. Jo was al doorgereden, ik stap op, start mijn moto en klik-klik-klik... de accu is leeg. Ik had de motor met de dodemansknop uitgeschakeld maar het contact niet uitgezet. Dus mijn 2 gpssen, mijn dimlicht plus mijn aangesloten battery pack hadden de accu lekker plat gezogen! Geen paniek, zegt Koeno, ik heb mijn jumpstarter bij. Helaas pindakaas, die koppige LC8 wou daar niet naar luisteren en de startmotor draaide niet rond. Waarop er natuurlijk maar één oplossing was: de achterwielen van Bert en mijn 950 tegen elkaar zetten zodat zijn motorfiets mijn achterwiel kan aanjagen! Zo gezegd, zo gedaan, en tegen dat de nummerplaathouders weer gemonteerd waren, en de carterplaat vastgeschroefd was, en die jumpstarter was weggemoffeld, was er weer meer dan een uur weggesijpeld.



Een kwarter later was er wéér een doorwading.







En zelfs al werden we vlotter, toch verliezen we ook daar zeker drie kwartier. En de klok tikte lekker verder.

Nadien ging het wat vlotter, en het landschap werd indrukwekkender.

[Muug]

De breedgeschouderde berg hierboven is Herdubreid. Deze brok graniet steekt letterlijk met kop en schouders uit boven het verder licht glooiende landschap. De F-wegen zijn errond gelegd, en bijgevolg is deze dominante figuur op veel van mijn foto's prominent aanwezig. Afin, toch voor de eerstekomende dagen.

Op een gegeven moment worden we staande gehouden door een ranger. We krijgen wat info over wat verboden en toegelaten is. Hij geeft ook aan dat er op de F88 een behoorlijk brede en moeilijke river crossing is. Zijn we daar klaar voor, vraagt ie? Want als we die liever niet zouden doen, dan kunnen we nu nog terugkeren en via de F905 naar de "1" rijden. An sich gaat de F905 ook door heel mooi terrein, maar onze goesting om die brede rivier te doorwaden wordt er alleen maar groter door. "Is het verboden?". "No, but it's higly advisable not to do it", zegt de jonge ranger. Ha, ok, wel, dank u maar we gaan het toch proberen. "Goed, geen probleem hoor. Let wel op, de komende kilometers zijn vrij zanderig.", zegt hij nog. "Oh, dat kennen we van in Marokko", zeggen we zelfzeker. Het is iets na vijven als we verder rijden.

Bert stopt voor een saffie, ik neem een fotootje, en bij het vertrek ga ik op een domme manier voor het eerst op mijn bek. Gelukkig is daar ook geen foto van


En vanaf dan begint de leute. Zand, zand en nog eens zand. Zwart zand, grijs zand, stofzand, fesh fesh-achtig zand... Rijden gaat moeizaam en regelmatig gaat er iemand onderuit. BlackBert en Koeno blijven volharden en menen steeds opnieuw het zand de baas te kunnen maar om de zoveel honderd meter doet hun voorwiel een enorme zwieper en worden ze (meestal bijna, gelukkig) van de moto gekatapulteerd. HornetJo heeft het sneller begrepen en beperkt zich tot een voorzichtig stapvoets peddelen.

Zijn pijnlijke rug - begin vorig jaar aan een dubbele hernia geopereerd - speelt zwaar op en zelfs het gewoon stapvoets meepeddelen is intens. Regelmatig zegt hij me van hem achter te laten, hij zal wel op zijn eigen tempo voort gaan, ik moet niet op hem wachten, dat ik maar met de twee andere ga rijden. Maar daar ga ik niet op in. Dit landschap is ruw en ongenadig. Hier iemand achterlaten die zoveel pijn heeft, is niet enkel onbeleefd maar het is ook simpelweg schandalig onverantwoord. De natuur hier kent geen genade!

Bert en Koen beseffen dit ook, en staan dan ook regelmatig ons op te wachten. Op een gegeven moment naderen Jo en ik een knielende man naast zijn moto. Ja, lap. Wat nu weer?

Blijkt de elektriek van Koeno's 990 gewoon weg te vallen. Zomaar, niks, geen lampje dat oplicht, geen servoortje dat zoemt, er gebeurt totaal niks als hij de contactsleutel omdraait. We controleren de startrelais, de zekeringen, de accupolen. Alles ziet er goed uit, wat vast moet zitten zit vast. Van pure frustratie geeft Koeno een stamp op zijn stuur en HOP zijn dashboard licht weer op. Snel monteren we weer alle onderdelen en maken we dat we weg zijn. Het was ondertussen beginnen schemeren, en we passeren af en toe een wegwijzer die aangeeft dat Dreki nog 30km ver is, nog 20km, nog 15... de zon gaat onder, de duisternis daalt heel langzaam neer.... het zanderige deel lijkt nu wat achter ons te liggen. Jo gaat met momenten zo'n 15-20km/u rijden en de kilometers smelten langzaam weg.

De ranger had ons gezegd dat het nog zo'n anderhalf uur tot in Dreki was. Vijf uur later rijden we eindelijk het terrein op. Bijna 5 uur over zo'n 40-50km!!!

We zetten in zeven haasten de tenten op. Vlak naast een andere tent, waar net op dat moment een jongedame in was gedoken, ongetwijfeld om eens goed te slapen.
Dat meisje had in haar stoutste dromen niet kunnen bevroeden dat vier stoere mannen met grote stenen een honderdtal haringen de grond gingen in hameren!


(De dag nadien heb ik dan toch een praatje gemaakt met Elien (jawel, een Vlaamse Fraulein die daar ergens in Ijsland een paar maand werkte), en ons verexcuseerd, en dat het echt niet onze bedoeling was om daar zo laat te arriveren.)

Toen alle tenten opgezet waren, en onze zooi erin gegooid was, was het tijd om een potje te koken. Ons aangekochte gevriesdroogde voedsel kwam meteen van pas!




Toen pas, na het opzetten van de tenten, na het opruimen van ons eetgerei, konden we onze tent induiken en eindelijk onze natte motorlaarzen uitdoen en onze Sealskin-sokken uitgieten!
Het was bijna middernacht, en dit was pas onze eerste dag in Ijsland!!!!

[Muug]

De dag nadien, vrijdag dus, was het oorspronkelijk idee om de 10km naar de parking aan de voet van de krater te rijden, dan naar de kratterrand te stappen om daar wat coole foto's te nemen. Genre:


Maar is er bij ons ooit al eens iets normaal gebeurd?

Koeno had gisterenavond verteld dat de elektriciteit van zijn motorfiets de laatste 20-30km de hele tijd uitviel en dan weer terugkwam. Het motorblok viel vanzelfsprekend ook uit en om dan meteen al rijdend weer tot leven te komen. Dat moest natuurlijk met de hoogste prioriteit onderzocht worden, want dit kon een hele negatieve impact hebben op het verloop van de rest van onze reis.

Maar eerst moesten er gewoon wat foto's van de omgeving genomen worden.

De "camping":

(heb je de Ural zien staan? Ja, dat is die van op Tornby camping! Christophe had nergens moeilijkheden ondervonden, niet bij de doorwadingen en niet door het zand. Dankzij zijn twee aangedreven achterwielen, en door zijn drie steunvlakken, viel hij niet om en ging hij overal mooi vooruit. Wat een gemak zeg !

Hutten waarin je een bed kon huren. Laatste "hok" is het kantoor van de rangers.


Sfeerbeelden van vroeg in de ochtend.




En dan was het tijd om aan de motorfiets van Koeno te werken.

Ook vanochtend nog kon je de elektriciteit doen uitvallen door het meppen op het gashendel. Was het misschien de dodemansknop? Hop, heel dat ding uit elkaar gehaald en schoon geblazen. Maar geen verschil.
[img]https://lh3.googleusercontent.com/pw/AP1GczNqzozrnZsY4fjUIEl6WHSK_aaVKQc9fUsaBfIymohZHlfh68UMF7Pk816SqqnVTGVbguc1Be1dcPRFmaooIoh1rjltCDtIV1qO31vW6zepr-t494nPueu3ALoHNOilki-eNw9eghG9zhmL1jsomvRN=w1876-h1249-s-no[/img]
Koeno begon zich van pure ellende te bedrinken.

Ondertussen was er een ferme wind opgedoken. Kom, we zetten de moto ergens anders, wat meer uit de wind, want daar begon toch stilaan veel stof en zand opgeblazen te worden. Ook de tenten kregen meer en meer zin om er eens goed in te vliegen. We moesten ondertussen een buff over ons gezicht trekken om geen zand in onze ogen te krijgen. Zo beschermd begonnen we de haringen wat beter in de grond te kloppen, de stormlijnen strakker aan te trekken, en we legden grote zware stenen op de tentharingen zodat ze niet zomaar uit de grond gerukt zouden kunnen worden. Blackbert werkte ondertussen naarstig verder aan de KTM, want hij had zo'n zwaar vermoeden dat het de startrelais ging zijn. En jawel, nadat hij een nieuwe reserve startrelais gemonteerd had, wou de 990 weer doodnormaal opstarten, en hij bleef ook draaien als je een mep op het stuur gaf!
Maar voor een testrit was het nu te laat. De sterk wind was ondertussen een zware zandstorm geworden, en volgens de dames van de kantine zou de wind nog aanwakkeren tot middernacht! Tja, dan was er natuurlijk ook geen kans meer om naar de krater te rijden. Verdikke.
Wat konden we nog meer doen dan gewoon in de kantine te zitten, koffie te drinken en een praatje te slaan met ranger Marrta?
De storm was werkelijk enorm wild, en bij vlagen zagen we doorheen de ramen totaal niks meer behalve bruin stof.
Om het uur ging één van ons naar buiten om de tenten te controleren.
De wind beukte er vol op in en we verzwaarden de stenen.

Later op de middag arriveerden er twee zwaar bepakte wandelaars. Eén ervan hadden we de dag ervoor nog claxonnerend gepasseerd! En een ander had de hele dag op gps naar hier gelopen, omdat ze de markeerstokken van de track niet meer zag van de felle zandstorm! Sjonge toch, waar halen die mensen de moed en de energie vandaag???