AlpenStrassen on speed - een relaas

[Muug]

Eindelijk was het nog eens zover: Van 2 juli tot en met 9 juli gingen we na meer dan negen jaar eindelijk nog eens wat offroad colletjes doen in de Frans-Italiaanse Alpen.

Dit was de planning voor we eraan begonnen:
2 juli, zaterdag: asap naar Bardoneccia, waar we op camping Gran Bosco wat plaats gereserveerd hebben. We gaan per moto want drie moto's op één remork maakt dat er een B-E rijbewijs nodig is, en dat hebben we niet.
3 juli: Sommeiller en de Jafferau -> Sommeiller: 5 euro, te betalen waar het asfalt eindigt, dus aan Grange du Fond/Rifugio Scarfiotti. Jafferau lijkt toegankelijk én gratis.
4 juli: Assietta kamroute (want gesloten op zondag) en nadien reeds zuidwaarts gaan richting Limone Piemonte
5 juli: nog steeds zuidwaarts gaan richting Limone Piemonte , en ondertussen wat andere pistes meepikken
6 juli woensdag: eigenlijk feitelijk moeten we deze dag dus die LGKS doen. Ticketje op voorhand kopen? Of toch maar niet? Max 140 moto's, is dat veel? Momenteel staat de teller op 69 beschikbare plaatsen. Dus de helft is al verkocht!
7 juli donderdag: zeker niet de LGKS dus, hoewel dit ons het beste uitkwam. Konden we vandaag de LGKS doen, dan zouden we morgen(vrijdag) op 't gemak over de Parpaillon kunnen rijden.
8 juli vrijdag: of doen we vandaag die LGKS? Maar eigenlijk moeten we vrijdagavond al in Bardoneccia zijn, om van daar dan op zaterdag in één ruk terug naar BE te rijden.
9 juli zaterdag: naar huis rijden.
10 juli zondag: platte rust denk ik

Je zal zien dat ze toch enigszins gewijzigd werd, op basis van diverse gebeurtenissen.

[Muug]

Uiteindelijk werd de reis slechts met twee gereden.

De 950 van Blackbert had er geen zin in. De ergerlijk lange levertijden van diverse onderdelen hebben ook een belangrijke rol gespeeld in het niet tijdig klaar krijgen ervan.
Fingers crossed, hout vasthouden, en zo meer... dat wij geen farcen voor hebben.
Zoals Blackbert het zelf formuleert:"Bertje blijft op de Col des Lapins.
Radiator als nieuw, kleppen ok, waterpompas en -dichting preventief vervangen, bougies en luchtfilter, zotte draad gehelicoild voor de oliefiter, verse banden opgelepeld, nieuwe ketting en tandwielen.
KTM terug in elkaar, olie en koelwater erin, starten.
Zie ik daar ruim vloeistof in mijn carterpan lopen. Benzine.
Verstorven o-ringen waar de brandstof in de carb gaat.
maatje 6x1.3mm. tien telefoons later nog steeds noppes. KTM enkel als 130€ keihin kit. wachttijd onbekend."


Wij, dat is Koeno en ik. KoenO is onlangs op dit forum verschenen, stikjaloers als hij was op mijn Oranje Blitzmaschiene. KoenO heeft deze reis met een hele dikke B*W gereden, formaat zwangere koe. Na één piste wist hij al wat hij errmee wou doen.

[Muug]

Voorbeschouwing:

Voor Koeno begint het dromen rond 'Sun Feb 03, 2019 4:41 pm'. Een verslag van Blackbert & Muug laat mij volgende magische post posten:

[Muug]

Hieronder volgt dan het reisverslag.

Het is eigenlijk geschreven door KoenO. Omdat hij rapper was met het online zetten van zijn foto's.
Nadien heb ik dan in het blauw mijn commentaren en foto's toegevoegd.

[Muug]

(het relaas dus door de ogen van KoenO)

Dag 1: Het vertrek.

04u00:
https://www.youtube.com/watch?v=LVSHA88pZqQ

04u10:
https://www.youtube.com/watch?v=LVSHA88pZqQ

04u10:
- Tandjes poetsen.
- Ontbijten
- Laatste elektronische (smartphone, gopros) op/in de motor opbergen.
- Aankleden.

04u:50:
- Vertrek (zo stil mogelijk) richting Texaco / Albatros.
- Ontdekken dat een volgeladen GSa 20 a 30 meter verduwen vermoeiend is.
- Kindjes zijn niet wakker geworden van vertrek).

05u00:

Muug komt ook aan bij de Texaco in Aalst, in zijn zilveren teletubbie-pak, hoe anders.
De verschillen zijn onmiddellijk duidelijk: Koeno in doorwaaimodus, Muug in regenoveral.

Om 6u in Charlerloi aan de flappentap, en een kwartier later blijkt Muug zo mottig als iets te zijn.
Op ’t bankske aan een benzinestation even bekomen. Ultraslap, trillende handen, licht duizelig….
Decompressie van maanden stress of zo? Minsten een half uur daar gezeten om te proberen bekomen, enkel één Prince-koekske ging er in.

Ja, ik ging efkes een kakske placeren. Tot zover geen probleem, maar meteen erna werd ik echt wel enorm slecht. Suikerdip? Lage bloeddruk? De stress van met Koeno op reis te moeten gaan? Bang omdat papa Blackbert niet meegaat? :? Soit. Zelfs in chocoladekoeken had ik geen zin. Zó erg was het. Enkel een Prince-koek ging binnen. Nauwelijks, want 't was met vanille.

Een half uur later, enkele kms voor de BE-grens terug aan de kant, want nauwelijks besef van rijsnelheid en positie op de baan en zo.

Da was bizar, maat. Vechtend tegen slapte zat ik op die moto, goed mikkend om op mijn eigen rijstrook te blijven. Nauwelijks in de gaten dat de snelheid zakte naar 115, 110, 105, 100, 90.... Slimste, verstandigste en enigste oplossing was: ergens plat gaan liggen, zodat bloed zijne weg weer vond naar het hoofd.

Dus afrit genomen en rustig plekje opgezocht. Zeker een half uur in de graskant gelegen, naar de wolken staren, wachtend op verbetering.
Na veel drinken en wat ochtendkoeken ging het al beter. Hop, we zijn weg.


Wat valt er te zeggen over bijna 1000 km autosnelweg? Dat er veel Engelsen onderweg waren, en NL-ers.
Dat het warm was.
Heet eigenlijk.
Bloedheet.



Bijna elk uur gestopt om te drinken. Daardoor pas om 20u20 op Camping Gran Bosco. Via tunnel de Fréjus. Héét in die tunnel!

Op camping is onze POD een sauna. Gelukkig afgekoeld tegen de nacht. Goede bedjes. Niks van kleerhangers of muggengaas.


Na een stevige maaltijd & de nodige besprekeningen voor de dag nadien: Slaaaaaapppppp


En op dat moment hadden we een belangrijke fout gemaakt, en dat zou ons de volgende dag geld kosten!

[Muug]

Dag 2: Monte Jafferau & Sommeiller + wat fitnessen.

Na een 1000km zoals gisteren in de hitte hebben we toch een rustige nacht gehad.
Om 7u wakker en wat doen we dan?
Fotoke pakken van het tentenveld en de bergskens:


Ontbijten natuurlijk.

Iedereen weet dat een goeie dag valt of staat met een stevig ontbijt.
Dus gaan we voor Prince-koeken en koffie.

En blij dat 'm was met mijn koffie!!! En met de Prince-koeken vaneigens.



Vandaag de piste naar Monte Jafferau en de top van de Sommeiller op het programma.

Voor vertrek nog gesprek gedaan met een spanjaard die veel rugpijn had van slecht slaapmatje en vroeg of onze pod vanavond vrij zou komen. Helaas…
De piste naar Monte Jafferau heeft twee aanrijroutes.
Via één ervan kan je door een tunnel die jarenlang was ingestort maar sinds enkele jaartjes weer was opgeknapt.
Aan het begin van die toegang stonden verbodsborden, die leken aan te geven dat we niet naar boven mochten.

Maar ge weet nooit of ze geen bordje vergeten hebben, eh, dus zijn we even gaan kijken aan de toegang via Savoulx. Ook daar stonden verbodsborden maar er stond ook een bord dat de toegangsweg op werkdagen gesloten was en in ’t weekend niet wegens bosbouwwerken.
Jazeg, wat is 't nu eigenlijk??


Een passerend koppel in een SUVje (Een toyota RAV4) liet weten dat de werken gedaan waren en dat we zeker naar boven konden. Of er politie ging staan, tja, misschien wel, misschien niet. Verwarrende informatie, kortom.
Maar soms is onze naam haas... en dus gingen we eens kijken.




Na een prachtig eerste deel omhoog, langs de bergflank, doorheen de bossen, tot boven de boomgrens, werden we dan door carabienieri gestopt.

Net op het punt waar de twee aanrijroutes bij elkaar komen. Dat de piste gesloten was op woensdag en zondag.
Dat we niet door mochten. Een boete moesten betalen. Papieren etc. Wij waren de eerste, maar na een half uur stonden we daar met vijftien!
En tien ervan waren Italianen en aan die hun Italiaans zal 't niet liggen.

Omdat we buitenlanders waren kregen we korting :rayof: :roll: en moesten we maar 60.90 euro betalen. "Allez dan, omdat gij 't zijt."
An sich niet erg, want die aanrijroute vanuit Savoulx konden we nu nogmaals doen, en, het moet gezegd, zelfs op sluitingsdagen is het een schoon piste.

De piste naar de Sommeiller dan maar. Ligt op einde van een dal, bereikbaar via één lang smal asfalt wegje. Rechts bergwand, links steile diepe afgrond dun begroeid met bomen.
Trage auto’s gaan vriendelijk opzij voor moto’s. Behalve één. Die maakte geen plaats.
Toen Muug zich er in een vlaag van verstandsverbijstering en ongeduld toch links - langs de afgrond - naast wurmde, kneep de bestuurder plots het gat dicht.

Muug vetelt: "Links van mij was echter een diepe afgrond met véél bomen, dus ik kon enkel volgas geven en recht vooruit rijden. Hard knalde mijn rechter stuurkap tegen haar zijspiegel. De KTM sloeg even hard heen en weer met zijn stuur, maar herstelde zich razendsnel en spoot er vandoor, de wagen voorbij."

Koeno zag het gebeuren en dacht even afscheid te moeten nemen van Muug. Zelden iemand zo op het randje van asfalt zien manoeuvreren en er nog weg geraken ook... Kijktechniek eh

Afin, dat was toch één van mijn allerallerallerdomste invallen ooit.

Aan het tickethuisje is Muug zich bij die bestuurder gaan verontschuldigen maar die madam was er zo precies zelf nog niet al te goed van, en de meneer rechts van haar ook niet. Ze bleven herhalen dat het niets was, dat alles OK was.
Ik kan ook getuigen dat dezelfde dame na het encounter met Muug nog een tegenligger van de weg had proberen duwen! Heel bizar gedrag.

Tickethuisje: tegenwoordig moet je toegang betalen om op bepaalde pistes te mogen. OK, 8 euro is nog niet zoveel, maar toch, de avontuur-factor daalt toch met meerdere eenheden wanneer ze ergens geld voor vragen.

Na een Prince-momentje gingen we verder.

Het ergste van al is dat er ook hier diverse sluitingsdagen per week zijn !
Maar wat verkrijg je als je voor een jaarlijks toenemend publiek het aantal beschikbare dagen vermindert? Een sterk toegenomen verkeersdrukte natuurlijk. En dat we hebben geweten! Veel 4x4’s, voetgangers, fietsers, moto’s… allemaal door elkaar trachtten ze boven te geraken. De één liepen of reden in het stof van de ander. Voetgangers moesten hun mond en ogen bedekken. Motorrijders moesten stof happend wachten tot de 4x4's zo vriendelijk waren om even opzij te gaan. niet zo fijn eigenlijk. Ze zouden eigenlijk beter de openingsdagen opsplitsen in dagen voor gemotoriseerd verkeer, en ongemotoriseerd volk. Dan zouden de fietsers en 't voetvolk geen last hebben van al dat stof.

Sommeiller werd door Muug omschreven als "Een opwarmerke voor de rest van de week".
Die woorden zullen mij nog lang bij blijven.
Awel ja, zo stond het nog in mijn geheugen. 't was ook alweer van 2013 geleden dat ik er naar boven gereden was.

De piste was toch verdomd moeilijk. Héél veel “bricallion” wat maakt dat de moto’s het moeilijk hebben om spoor te houden, de wielen zijn de hele tijd zoekerig.
Haarspeldbochten zijn tot stof vermalen door de enorme wielen van de grote wagens die slechts in twee of drie keer de bocht kunnen nemen.

Koen gaat in één van die kapotgereden haarspeldbochten plots tegen de vlakte. Zonder enige waarschuwing, zomaar, plots, boenk baf op een tiende van een seconde tegen de grond. De alu bescherming van de rechtercylinderkop blijkt half te zijn afgerukt.
Het magnesium cylinderkopdeksel heeft ferme krabben.

No time to waste, er waren tegenliggers, en mensen achter ons. Dus moto recht, rap efkes kijken naar olie/benzinelekken/gebroken benen en andere defecten aan Koeno, en voort.

Boven blijkt de houten balustrade die vroeger de rest van de bergtop afsloot kapot te zijn en mensen rijden gewoon tot aan het meertje en zelfs hier en daar nog hoger en verder.
De tien jeeps die we met veel moeit een stofhappen voorbij gereden hebben, komen ook boven.




Maar er stond daar ook een gewone wagen, op gewone banden, met gewone lage grondspeling. Hoe die daar geraakt is, is bijna niet te vatten! Hij maakte al die stoere expeditievoertuigen eigenlijk wel ferm belachelijk.


Koeno die wat koel staat te poseren:




Na nog een Prince-momentje, beslissen we om eens verder te stappen, om een blikje te werpen op het meertje.




Een drone bijhebben kan wel af en toe een mooi fotootje opleveren:


Men on the moon...

Voor sommige mensen was 3009 meter nog niet hoog genoeg, dus die gingen dan maar te voet op zoek naar het hoogst haalbare:


Nog even een fotoke voor de kinders thuis:


En op de terugweg willen we de mooie vallei waardoorheen je twee keer rijdt, toch ook even registeren:

Opnieuw wordt de drone even boven gehaald:








Eenmaal klaar met de fotografie, tijd om ons naar beneden te begeven.
Muug neemt de kop en Koeno.... euhm volgt? Enkele keren ga ik gewoon te traag naar beneden en kom ik een te grote steen tegen.
Motor uit balans en gewoon te zwaar om tegen te houden... Met behoud neerleggen, terug rechtzetten en voort bollen.
Miljaar, en ik heb daar geen énkele foto van.

Als we op de camping aankomen ben ik vrij uitgeput... Als de Sommeiller een opwarmerke is dan komt er toch wat twijfel opduiken.
Na een warme douche, een stevige pizza en wat bier kunnen we genieten van een stevige regenbui.
Muug zat veilig in de "Pod". Koeno was net naar toilet en mocht daar blijven schuilen.

Mijn ontdekking van de dag? Mijn zijtassen zijn waterdicht langs onder, maar niet langsboven.
Kortom een mooi plasje in de tassen zelf.

Voor mij was vandaag ook het besef:
Die GSa is een bere sterke motor. Maar voor mij is hij de verkeerde motor voor deze uitstap.
Het gewicht speelt mij toch regelmatig parten, de kwetsbaarheid van de cilinderkop baart mij zorgen maar de motorloop is fantastisch.

En daarmee hebben we dus onze fout gehad. We hadden ons op voorhand bij Max, de uitbater van camping Gran Bosco moeten bevragen. Die kent van elke piste de openingsdagen. Hij wist dus wel degelijk dat je de Jafferau niet op zondag kan doen. Stom van ons!

[Garfield]

Leuk verslag, ben benieuwd naar het vervolg !

Ik ben van plan om in september -eindelijk- die kant op te gaan.
Samen met 2 vrienden en de motoren op een aanhanger achter een auto.
En ik had al bedacht dat ik mijn 990 thuis laat en gewoon lekker de NX250 mee neem.

Kom maar door met het vervolg ...

[Dekster]

Leuk verslag. mooie foto's

[Muug]

Dag 3: Colle de Basset, Assiette Kamroute en het verlies der onderdelen.

Na een 2e nachtje in onze pod worden we wakker met een bewolkte lucht.
Muug sleutelt een beetje aan de ktm, de uitgaande demping wordt twee klikjes harder gezet omdat de kont (van de KTM) te hard omhoog kwam na het nemen van heuveltjes.
We beslissen om over Oulx en Colle de Basset naar het begin van de Assietta kamroute te rijden. Oulx is relatief groot, en daar kunnen we dan meteen wat inkopen doen.
Wat eten en drinken gekocht in supermarkt in Oulx, en ook getankt.

Onderweg naar Colle de Basset rijd ik iets te hard door een put, wat volgde was een hels lawaai. Voor alle duidelijkheid, we waren het dorp nog niet uit!
Paniek gedachten schieten door mijn hoofd: De GS laat mij toch niet in de steek zeker?
Zo snel mogelijk aan de kant en wat bleek? Het achterspatbord van de GS afgebroken!


Kapot is kapot, dus spatbord in de vuilbak achtergelaten.
De GS voelde plots 500gr lichter aan. Pure winst dus.

De col vond Muug bij momenten verdomd uitdagend. Eerste deel waren vele asfalten haarspeldbochtjes die als een lint tussen de bomen door gelegd waren.
Tweede deel waren het vooral smerige erosiegeulen dwars doorheen de vele nu ongeasfalteerde haarspeldbochten.
Grappig genoeg had ik het hier met de GSa beter naar mijn zin, met het gezapige boxer karakter kan ik op bijna ralenti naar boven huppelen.
Door te spieken welk spoor Muug volgt kan ik soms de betere optie nemen (jaja, valsspelen enzo).





Af en toe moet ne mens stoppen. Rondkijken. De geuren opsnuiven. De oren laten wennen aan de rust.

Een graf van een misschien wel naar beneden gevallen kindje ontdekken.

De Koeno was duidelijk high van contentement. Tevreden met zijn leven.


Uiteindelijk arriveren we aan de Col de Basset, die integraal deel uitmaakt van de Assietta kamroute.

De Col de Basset is één van de minder gekende cols, misschien omdat het bordje wat onleesbaar is:



Assietta kamroute gedaan. Eenvoudig en prachtig. Vele vergezichten. De Spanjaard opnieuw tegen gekomen. Hij was de eerste keer ooit in de Alpen.
Hier leerde ik waar de GSa voor gemaakt is, rustig allroad, niet te veel speciallekes...








Panorama:

Stoere manspersoon op jeanetten moto.


Blik van ver op dat monument ginder van boven. We zijn niet zo zot om naar boven te klauteren! (of zijn wij toch ook jeanetten?)


Aan het eind van de kamroute (zo'n 60km geteld vanaf Oulx) begon het te regenen. Gelukkig op tijd regenpak aan. We waren juist aan de afslag richting colle delle Finestre. Die col doen had zeker nog dezelfde dag gekund, maar we waren eigenlijk al véél te laat. Het besef kwam dat we eigenlijk de Assietta niet hadden mogen doen, want in feite hadden we 's avonds véél meer zuidwaarts moeten zijn, tegen de Varaita kamroute aan.

Wat broodjes en salami gegeten in bushokje, schuilend voor de regen.
Tegen dat de broodjes op waren, was ook de regen verdwenen en deden we ons regenpak uit.



Hoe overmoedig! Nog geen vijftien km verder mochten we het alweer aandoen.
Wegens wisselende bewolking regenpak de hele tijd aangehouden. WARM!

De volgende col op 't programma was Colle Lazzara. Dat was behoorlijk heftig! Ruige route forestier zeg maar. Steil en ruw, amai.
Bovenop bleek dat we de moeilijkste kant gekozen hadden .

Terwijl we daar stonden te genieten van de stilte, luisterend naar het vele gedonder en gerommel in de wolken, af en toe verrast door een bliksemflits, onderwijl uitpuffend van de vele ruwe kronkels en stapstenen omhoog, kwam daar plots een Aixam-ottoke aangetuft met twee schone meiskes in. De Koeno had zijn Prince-koek nog niet op en begon te raaskallen: dat de passagiere in haren bloten naast de chauffeuse zat!
Uiteindelijk bleek ze zo'n rekkerig topje aan te hebben dat mooi blijft zitten waar 't moet zitten, zonder schouderbandjes. De 2 jonge knappe dames met een woefke gingen wandelingske doen.
Zomaar, terwijl er een onweer naderde!

Verderop, lekker rustig afdalend - nog steeds in ons regenpak - kruisten we plots een steenoud en graatmager koppel, als het ware gejaagd door de wind naar boven lopend. Beiden in flashy sport tenue. Of ze aan het trainen waren voor een ultratrailrun over de Mont Blanc! Maar dat is toch al te gek!? Donders en bliksems waar wij onder ons bed voor zouden kruipen, en zowel oud als jong komt/sprint naar boven om wat sportief te gaan doen!

Bij een latere Prince-pauze - om te vermijden dat KoenO weer blote meisjes zou zien - weer zo'n machtige Fiat Panda 4x4 gezien, oeroud, met drie héle oude mensen in. Alles bij elkaar minstens driehonderd jaar oud!


Verderop in dal was er een hele tijd lang heel veel wind. Stormwind, maar dan zonder slecht weer. Massa’s takjes en bladeren waren op de weg geslingerd. Tegelijk heel veel zon.
Heel bizar. We durfden niet meer voluit te rijden, want de kans op wegrollende wielen was behoorlijk groot.

En jawel, wat verderop stonden we stil want we konden niet meer door: een boom op weg.

De eigenaar van de boom had gelukkig een kettingzaag.
Op zeer korte tijd stonden er al 4 a 5 wagens te wachten. Met de hele meute alles helpen opruimen... In regenpak!


Dat het ondertussen terug droog was, was ons niet opgevallen. Dat het een hels taakje was daarentegen wel.

Afgedaald naar Torre Pellina, waar we op zoek gingen naar een plaatsje om onze tent te zetten. Het was écht te laat om nog meer zuidwaarts te gaan.
Via de app Archies vonden we Camping Caïro in het centrum met een Albanese uitbaatster die lerares Engels was geweest. Ze vertelde dat ze vele vrienden in Gent had! (en inderdaad, het steeds groter wordende aantal oost-europeanen is daar al jaren een enorme plaag aan het worden).

De douche werkte met Jetons. Ik hoor Muug nog vragen hoe lang we warm water zullen hebben.
Hoe we tot "Figaro" kwamen weet ik al niet meer, maar de dame was overtuigd dat je het Figaro Cavatina kan zingen.
==> ja ze vond dat de douches lang genoeg duurden om Figaro te zingen. Waarop ik repliceerde dat het woord Figaro zingen maar een paar seconden duurt eigenlijk.
Maar nee hoor, we moesten ons geen zorgen maken.
Ammehoela
Bleek Muug opgezadeld te zitten met de korte versie
[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=FXPz7S-3YC0[/youtube]

kreeg Koeno de volledige Figaro!
[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=aJIpVj_YkNo[/youtube]

Na onszelf te wassen hebben we ook enkele kledingstukken proper gemaakt.
Maar dat moet natuurlijk drogen. Als rasechte avonturiers maakten we een ketting van spanbanden en voilah, klaar is klara:
(muug maakte zich klaar voor een snel schietgebedje)


Nadat dit alles overleefd en opgelost was moest de innerlijke mens gesterkt worden.
Dat doe je natuurlijk met.... Pizza Basilica.... Waar dan werkelijk 1 blaadje basilicum opligt... Dat kon beter.

[Muug]

Dag 4: Varaita, Lekke banden en afscheid van de cilinder bescherming.

Opstaan in Caïro heeft altijd iets speciaals (denk ik, ben er nog nooit geweest ).
Kampeer gerief terug inpakken, de motor op en nog een babbeltje met mevrouw Caïro.

Het plan voor ontbijt is.... Prince, euh, nee toch niet, een deftig ontbijt.
Op het marktpleintje van Torre Pellina genieten we van enkele croissants & koffie.
Terwijl Muug als een echte jager/verzamelaar het eten voor deze middag gaat veroveren, zit ik gewoon wat te chillen op het plein.
De moto's krijgen toch nogal wat aandacht, vooral het Oranje wildebeest krijgt veel belangstelling.


Vandaag gaan we de Varaita kamroute veroveren. Normaal hadden we bij de start ervan willen kamperen, maar de Assietta en colle Lazzara namen iets meer tijd in beslag.
Dus hup hup, de baan op en richting Valmala sjezen. (Varaita-kamroute kan van west naar oost, of omgekeerd gereden worden. Aan het oostelijk begin ligt een camping, en ook Santuario di Valmala, maar nog belangrijker: het restootje Gian Giuli, veel authentieker kan je het niet hebben: https://goo.gl/maps/uDECX6oNWPmn2VaDA)
Daar blijkt Muug wat problemen te hebben met zijn KTM, reageert (qua sturen) niet zoals hij het wilt. Snelle tankbeurt en bandencontrole later: 0 Bar in het voorwiel.
Dat is toch wel wat weinig. Daarméé dat die twintig haarspeldbochten een half uur eerder lichtjes onstabiel waren.
Het bevestigt wel dat Mitas E07+ een bijzondere band is... zelfs zonder lucht erin blijft die gewoon rijden....
Dat in combinatie met geweldige vering zorgt er dus voor dat je rijdt alsof er niets aan de hand is

Bandje terug op druk zetten en even wachten, wat drinken, wat plassen, wat drinken en nog wat controleren.
Ook de moto's mochten in de schaduw staan. Mijn KTM vond dat minder erg dan de GS.

Ontdekking van de dag: Muug zijn bandenmeter geeft 0.3 bar te veel aan (iets om te onthouden), die van mij doet iets beter en geeft "maar" 0.18 bar te veel aan.
Bandje blijft dan wel op druk, maar er zijn toch wat twijfels, uiteindelijk nemen we geen risico en de uitbater van het tankstation brengt ons in contact met een gommista
Natuurlijk....... was het middag en doen ze ook in Italie mee aan de siësta.
Om 13.45 bollen we op het terrein van de Gommista, die ons onmiddellijk helpt: Binnenband heeft twee plooien en een miniscuul klein gaatje.
Nieuwe Heavy Duty binnenband en weg zijn wij... Alleh toch voor 10tal minuutjes.
Muug stopt even, twijfelt even, kijkt even en zegt: Terugkeren, het wiel staat er omgekeerd in!

De oudste der techniekers Paulo vond onze terugkeer niet zo aangenaam, vond het ook nogal onbelangrijk die draagrichting van de band/velg.
De jongere technieker had er minder problemen mee en heeft onmiddellijk geholpen om het wiel terug goed te monteren:
Hoppaaaa wegweze hier.

Met alle avonturen van deze ochtend beginnen we pas om 16h aan de Varaita Kamroute. Lol, en dat hadden we dus in de voormiddag gedaan moeten hebben!

Beginnen op slechte asfalt, overgaand in vrij makkelijke vlakke offroad om dan plots een piste met grote stenen en rotsblokken te worden gecombineerd met steile stevige hairpins.
Ondanks het ruwere terrein ging de GSa gewillig naar boven, niet te veel twijfelen, gas geven tot net boven ralenti en naar boven huppelen in 1 of 2 vitesse afhankelijk van de klim.
Eenmaal voor bij het moeilijkere stuk een korte pauze, de KTM van Muug vond dit stuk blijkbaar minder aangenaam, de hele klim werd er gespeeld met de koppeling om zo toch grip te blijven behouden.
hehe toch eens een stuk waar de GSa het beter deed
==> ja, dat was een heftig stukske, na vele rustige brave kilometers was er plots een hele scherpe haarspeldbocht, links recht omhoog, met grote steenblokken "all over the place", en dan wéér één, en nog één, en opnieuw en opnieuw. Het was verdomd steil, en de KTM sprong als een berggeit omhoog van steen naar steen, maar door de lage snelheid moest ik de hele tijd spelen met koppeling en gas. Stilvallen = omvallen!






't Geluk was dan weer van korte duur, na de eerste pauze veranderde de ondergrond naar witte "bricallon" (=half kapot gemalen baksteen), naar mijn gevoel stenen ter grootte van tennisballen.
Hier voelt de KTM zich blijkbaar beter in zijn element, 1 - 2 -3 en Muug is uit het zicht verdwenen.
Ik zoek nog wat naar een deftig tempo, tot ik in de eerste slappe bocht controle verlies en de GSa nog eens neerleg.
Hop hop, terug rechtop... Niet afgeven en vooruit met dat koebeest... 2de keer GSa neerleggen, een kleine brul van ongeloof verlaat mijn helm... Hop hop terug rechtop en plots.... kloink kloink kloink....
Mijn cilinderbescherming heeft de strijd op gegeven en ligt nu ergens te rusten op de Varaita. Doordat ik net een tempo gevonden had en kon blijven rijden heb ik het onderdeel moedeloos achtergelaten (not my brightest moment).



Kamroute verlaten deden wie een boerenwegske naar beneden, nogal modderig maar rustig naar beneden gebold. Volgens mij toch ook niet de meest logische weg om die kamroute te verlaten hoor.
Uiteindelijk komen we uit op een wegje met als naam SP104, ik moet de gopro beelden nog opzoeken, maar dat was een speciaal baantje.
Best te omschrijven als "Apocalyptisch". Vangrails stuk geroest, tunnels waar de asfalt plots weg was, heel wat stenen op de baan maar toch rijsporen.

Blijkbaar was het baantje wel afgesloten, maar de bewoners gebruiken het nog constant om zo grotere omwegen te vermijden. Dat weten we omdat toen we beneden een banaantje stonden te verorberen, een autovrouw stopte om te vragen hoe de weg erbij lag. Wij zeiden dat het wel te doen was maar dat de weg wel verboden was. Maar ze antwoordde vrij kortaf dat ze ginder boven woonde en dat iedereen ginder deze weg alle dagen nam, en dat iedereen elkaar op de hoogte hield over de staat van de weg. Vooral na stormen.

Linkje naar Streetview van de aansluiting van de SP104 op de SP422: https://goo.gl/maps/EdKoKKQPXjXmCzRL9

Om de dag af te sluiten rijden we verder naar een Camping nabij Cuneo. We kozen die locatie, omdat we vanaf die camping vrij snel naar de BMW dealer te Borgo zouden kunnen rijden.
Héét, héét héét... tentje opzetten = zweten.
De temperaturen in de bergen waren eigenlijk heel goed te doen, maar in de dalen ertussen, waar de grote steden zoals Cuneo en Borgo lagen, was er een loden hitte aanwezig. Ademen an sich was al moeilijk, laat staan bewegen!
Snel de douche induiken en alweer wat kleren wassen om uiteindelijk op het terras van de camping een spaghetti, leffe & ijsje naar binnen te werken.
Voor het slapen gaan hebben we de GSa & KTM als zonneschild geparkeerd voor muug zijn tent, die lag nogal dicht bij verlichtingspalen en zo kreeg hij toch nog wat verduistering.

[Garfield]

Lekker !
Dank voor weer een lekker stukje lees- en kijkvoer op de zondagochtend !!

[Muug]

Dag 5: MircoMoto & Onroad (Woensdag dus, de dag waarvoor we Via Del Sale-ticketjes gekocht hadden. Echt vervelend dat die dingen datumgebonden zijn)

Echte koffiekoeken & koffie als ontbijt, tentjes inpakken en wegwezen.
Rechtstreeks naar MircoMoto in Borgo San Dalmazzo, mijn verhaal gedaan over de verdwenen cilinderbescherming.

Mirco zou de onderdelen daags nadien kunnen hebben en monteren, dat is een pluspuntje!
Zonder cilinderbescherming zinkt bij mij de moed in de schoenen om al te veel allroad te rijden, ik heb toch echt wel een neiging om de GSa neer te leggen.
Omdat we geen panne willen riskeren rijden we eventjes geen offroad meer.

Omdat normaal vandaag de LGBTQ+ / LGKS kamroute (sorry Muug, 't moest nog 1 keer) op de planning stond zijn we naar het tickethuisje gereden aan het begin van de Via Del Sale.

Ticketjes aangepast naar vrijdag zodat we ons geld niet kwijt waren. (15 euro per ticket)
Sowieso was het vandaag (woensdag) niet echt interessant weer om ginder boven te gaan rijden.


Nadien uitgebreid fort Central bezocht. We waren er dan toch. Prachtige locatie waar we dan ook onze lunch rustig verorberd hebben.
Het wegje naar het fort. Zo glad gestreken dat je het zelfs met een Ferrari zou kunnen doen.

We parkeren snel onze motoren...

...en Koen gaat op zoek naar het fort.

Hij snapt er niets van, het is nergens te vinden!

Zie ik ginder niet iets?

Ah, ik heb het gevonden!

Maar hoe geraak ik daar nu binnen? Springen?

Of klimmen?

Hallooo! Komt er iemand mij helpen? Ik durf er niet meer af!

Al dat zoeken en klimmen maakt hongerig:


















Nog wat fotootjes later vertrekken we terug om de Col de Tende af te dalen.
Aja, we moesten toch nog wat doen, die dag? En vanaf de col de Tende, naar Sospel en zo naar Saint-Martin-Vésubie en Isola 2000. Miljoenen bochten in allerlei soorten en maten gegarandeerd!!!!

Muug herinnerde zich dat in 2007 deze col nog vrij ruig was met haarspeldbochten doorsneden met diepe erosiegeulen.
Vandaag waren deze echter mooi glad gestreken, alle 46 haarspeldbochten lagen er vrij proper bij.





Door de waterbom van oktober 2020 was de tunnel tussen Limone-Piemonte en de weg naar Tende ingestort,
en een stuk van de berg was gewoon weggespoeld.
Ze zijn daar dus al 2,5 jaar de tunnel aan het hermaken, en de col met zijn haarspeldbochten hebben ze hersteld, zodat er op ’t eind van het Royadal toch enigszins verkeer mogelijk is tussen Italië en Frankrijk.
Meer uitleg: https://thefanghettoreporter.wordpress.com/2020/10/04/was-de-roja-ramp-te-voorkomen-geweest/

De vallei zelf was indrukwekkend door de schade veroorzaakt door het water.

Vele huizen beschadigd, bruggen & bomen weggespoeld, doet je toch beseffen wat een kracht water heeft.
Het grote nadeel? zéér veel alternerend verkeer met verkeerslichten.
In Tende was de grote brug weggeslagen, en voorlopig "gerepareerd" met wat grote buizen en asfalt.

Het lijkt of het nog bewoond wordt??

Tende "centrum" is zo heerlijk typisch Italiaans. Het ziet er allemaal 't zelfde uit, en toch is er geen enkel gelijk.
De huisjes lijken tegen elkaar gegroeid, gelijk de onderkant van een schip met vanalles begroeid is:


De rest van de middag hebben we een prachtige asfalt rit gereden.
In ons regenpak!
Tende, Moulinet, Saint Martin-Vésubie en zo naar Isola 2000. 1001 bochten, haarspeld, korte bochten, lange bochten, snelle bochten, trage bochten, maar vooral bochten.
Wisselend tussen regen & snikhete temperaturen was het licht vochtig in het pak.


In Sospel hebben we het uitgedaan, het was er tropisch heet, en net als de Chinese covid-testafnemers vielen we haast omver van de hitte in ons regenpak.


Maar geen geluk, een dal verder mochten we het alweer asap aantrekken.


Uiteindelijk in Isola 2000 een hotelletje gezocht waar we nog eens lekker gegeten hebben.

Een gezellig romantisch dingetje...

[Muug]

Dag 6: Het onderdeel en de warmte.

Opgestaan in ons hotelletje was het tijd voor een stevig ontbijt.
Zelden zo'n ontbijt buffet gezien, en dan nog de mogelijkheid om een lunchbox'ke te prepareren. (prijs voor grote kamer (waar je met vier kon slapen), luxe-ontbijtbuffet en lunchbox: 65 euro!!!) (ter vergelijking, op camping Don Bosco was één zo'n POD 60 euro, en meer kreeg je niet)
Dat zal wat beter smaken als de salami die ondertussen al enkele dagen ligt te koken in mijn tanktas

We vertrekken via Col de Lombarde naar Vinadio om zo ons een weg te banen naar Borgo San Dalmazzo.
Rond 12u (net voor die siësta) komen we toe bij MircoMoto en Hoera: Het onderdeel was binnen!
Moedige Mirko verbrandt nog even zijn vingers bij het demonteren van de vijsjes die nog vastzaten en enkele tellen later heeft de GSa alweer een nieuw onderdeel.

Tijdens de siësta gooien Muug en Ik alle kaarten op tafel.
Een zogenaamd actieplan opstellen heet dat dan. Er wordt beslist om nog wat kleinere pistes te doen, richting Delmonte.
Eerlijk? ik kan zelfs niet meer zeggen hoe de pistes gingen, wat de staat was...
Ik kan wel vertellen dat na de "angst" om op een onbeschermde cilinder te vallen, er nu een gevoel van "angst" was om een gloednieuw schildje te beschadigen.




Maar het was te warm, en we waren moe, en dus uiteindelijk beslist om naar een camping te gaan zoeken in Limonen-Piemonte.
Muug opende zijn app-je en ik had maar 1 vraag: Hebben ze toevallig een zwembad?
Ik voelde muug nogal raar kijken, want welke avonturier heeft dat nu nodig??

GPS wordt ingesteld en we rijden richting de camping en HOERAAAAAA ze hebbe verdekke een verwarmd zwembad.
Tentje opzetten en maken dat we in't water zitten, Koeno is namelijk een echt waterratje.




Wat muug nog niet wist: Tijdens 1 van mijn pogingen om handenstand te doen in het water komt ik nogal lomp neer in't water.
Blijkt toen ik thuis kwam..... dat ik een stukje van mijn tand verloren ben in't water...

Na het zwemmen snel aankleden en huppaah naar het stadje.
Een geweldige aperitief later zitten we te genieten van een heerlijk paddenstoelslaatje.



(heerlijk dessertje met Chocolade, Amaretto & peche).

Lekker gegeten en gedronken in het stadje, hup de tent in en.... zweten.
Verdekke dat was daar warm...

Wat Koeno vergeet, is dat we op onze terugweg deze geweldige bolides tegenkwamen: twee oerouwe vehikels. Let op de mooie - nog niet gemonteerde - nieuwe crossbandjes!




En nog wat verder stonden deze twee bij elkaar. Beide in absolute nieuwstaat!

[Muug]

Dag 7: LGKS oftewel, de LGBTQ+ Route en de Policia.

Opstaan, inpakken & wegwezen.
Geen tijd voor ondingen zoals ontbijt: Gaaaaaaan!!!

Rond 9u15 beginnen we aan de Via Del Sale, vergezeld door een Club "Transalpinraid" met wel honderd Peugeot 205jes.
De route wisselt tussen rustige en makkelijke passages en af en toe wat meer uitdagende ondergrond.



Na enkele kilometers is het dan tijd voor onbijt, Croissants, nog van onze lunchbox uit Isola2000 en water.
En dan gepasseerd worden door enkele Peugeot'jes, 't zou nog een tijdje kat en muis spel blijken met die leeuwkes



Van begin tot einde is het eigenlijk genieten.







En wie passeert er daar plots?





Tot we de uitgang moeten zoeken. Het naar beneden rijden is best pittig, alsof je van een trap aan 't rijden bent.
Een trap, met losse stenen, en bochten met een volgeladen olifant. Jup, zo'n trap dus

Op een makkelijk stukje konden we elkaar zelfs eens fotograferen, Muug zwaait vriendelijk:


Daaaar gaat ze, en zoveel schoonheid heb ik nooit gezien (alleh, die oranje dan he


Rond 13u15 arriveren we in La Brigue, waar we onszelf trakteren op een lekker (klein/half/niet volledig) konijntje.


Wat ijsblokjes later voelen we ons klaar om te vertrekken, even buiten La Brigue brengen we onze banden terug op "straat-banden-spanning".


Hup naar Col de Tende om terug naar ons startpunt Bardonecchia te geraken.
Met de terugrit naar huis in gedachten is dat een logische beslissing.

Muug schiet als een pijl uit een boog naar boven, Koeno schiet als een schildpad op relatine naar boven.
Tot ik plots tegengehouden wordt door een ouder koppel: Policia! PO LI CI A!!!
Hmmm, ik praat niet goed italiaans maar dat klinkt als Politie staat boven....

Koeno kan nu gemeen zijn: DAAAG Muug, veel succes bij de policia...
Maar Koeno is niet gemeen, dus als een mak lammetje naar de slachtbank.

Wat volgt is een lichte uitbrander: wij mogen daar helemaal niet rijden, ook niet tijdens de openingsuren die op het bord staan.
Neen neen, u heeft een badge nodig...
We krijgen 2 keuzes:
- Meegaan naar het politiekantoor in Limone Piemonte om 90euro neer te tellen.
- Terugrijden naar beneden en via stevige omweg terug naar huis geraken.

Muug gaat de discussie nog eventjes aan: Maarrrrr we staan nu al boven? Nu moeten we over een verboden weg terug naar beneden?
Om dan via middelandse zee terug naar België te rijden?

Ergens in mijn hoofd had ik de strijd al opgegeven. Ik zag het niet zitten om 90eur te sponseren aan een agent die ons waarschijnlijk in het kantoor nog eventjes zou bezig houden.
Het papierwerk bij de eerste caribinieri duurde ook vrij lang.

Na enige discussie en getwijfel zijn we de 46 haarspeldbochten toch maar weer naar beneden gereden.
Richting Menton, Nice, Cannes, en dan via Grasse noordwaards over hetgeen behoorlijk bekend is als de "Route Napoleon". Om 21u landen we op een camping vlak voor Castellane, gerund en uitgebaat door een handvol Nederlanders.
Om 21u nog een pizza en biertje versierd om dan in het donker de tent op te zetten om uiteindelijk tegen 23u30 in onze tent te landen (we moeten toch ook douchen zeker).

Een beetje minder leuk gevoel aangezien we nu op zaterdag toch héél wat kilometers extra zouden mogen bollen.
Spijtig, maar helaas.

(Een week later, thuis in onze zetel, besef ik dat we die dag eigenlijk gewoon opnieuw langs La Brigue de piste hadden moeten oprijden, kustwaarts. Lekker offroad tot aan het water. Dat ware nog een fijn einde geweest van die dag. Stom dat we geen van beiden aan die optie gedacht hadden).

[Muug]

Dag 8, zaterdag: Back to reality, Terug naar huis.

Om 7uur zijn Muug en ik wakker. We rijden naar Castellane om daar in een bakkerij een ontbijtje te nuttigen.
Koffie, Fruitsap, stukje frans brood met confituur & croissant.

We rijden via nog wat leuke wegjes via Digne Les Bains, waar ik om één of andere reden constant aan het geeuwen ben.
Niet veel later.... autostrade op naar huis...

Weinig te vertellen, behalve dat we op regelmatige tijdstippen stoppen.
Drinken, iets eten, plasje, keertje tanken en voort.

Als we 's avonds laat eindelijk België binnenkomen zakt de temperatuur gevoelig.
Waren we de laatste dagen quasi altijd temperaturen van 30°C gewend, dan was het nu plots 15°C.
Extra truitje aantrekken onder onze doorwaaipakken en hup hup voort naar huis.

Rond 23u komen we thuis, 1115 kilometer gereden.
Vrouwlief had de verwarming van ons plonsbadje nog laten opstaan, dus met een pintje in de hand het zwembad ingedoken.
Eventjes bekomen om dan maar het bed in te duiken... Geeeuw....

Zalig reis!

Prachtige panorama's, Prachtig weer, Prachtige routes, Goed gezelschap.
Wat kan ne mens zich meer wensen? Dat het misschien iets of wat langer mocht duren?
Koeno heeft genoten van zijn eerste avonturen reis.... Ik zal er nog lang kunnen over vertellen.