Rond Australië met een KTM-zijspancombinatie

[Wout]

Woensdag 18 en donderdag 19 september.
Wout:
De volgende morgen weer op weg richting Nambung National park. Voorlopig nog Highway, al lijkt dat voor Nederlandse begrippen meer op een provinciale weg. Mooie natuur langs de weg en in de verte zandverstuivingen. De uitgestrektheid van dit land begint langzaam tot ons door te dringen. Op camping “Nambung Station stay” de tent opgezet en blijven hier 2 nachten. De beheerder blijkt Nederlands te spreken, hij was 3 jaar toen zijn ouders hierheen kwamen. We komen regelmatig mensen tegen die ons met enkele woorden Nederlands aanspreken. Er is hier een mogelijkheid om aan de “achterkant” van de Pinnacles een rondleiding te krijgen (en foto’s maken zonder 100 Chinezen erbij) in een golfwagentje, met daarbij de boerderij bekijken. De stevige noorden wind met regelmatig buien die nacht blijken de volgende morgen genoeg om dit af te gelasten, “You get sandblasted there” was de reden. Hoewel de wind die nacht 180º gedraaid maar niet minder sterk is en de regenbuien weggetrokken zijn is het er nog steeds niet prettig. De achterband gewisseld voor de terreinband (een uurtje vechten met bandenlichters). Daarna met zeepsop geprobeerd de lek in het slaapmatje te vinden, zonde succes.
Annie:
Ha, de tent opzetten met een zeer stevige wind en regen. Natuurlijk hadden we eerst even het grondzeil met tentpennen vast moeten zetten in plaats van eerst de stokken erin, maar met vereende krachten hielden we de tent op z’n plek.
De dag gaat snel voorbij, om 6.00 pm is het al bijna donker. Dus vroeg naar bed, met de kippen op stok. Lekker slapen, afijn zie verhaal van Wout.

[Wout]

Vrijdag 20 september.
Wout:
Vandaag verder langs gravelwegen. Vanwege de regendagen zijn de stofwolken niet erg groot. Het probleem van een rechtse zijspancombinatie in links verkeer is het constant naar links trekken. Normaal stel je de motor iets naar links hangend af, om de weerstand van het zijspan te compenseren. Bij links verkeer wordt dat versterk door de vorm van de weg en is het te veel.
We rijden verder naar het noorden langs enorme grasvlakten met koeien of schapen. Nog even langs Jurien Bay om boodschappen te doen.
Terug bij de motor een man die dol enthousiast vertelde dat hij een KTM 640 had, maar dat de 950 van ons toch wel de best was, en dan met zo’n mooi zijspan eraan….
Om wat op te schieten toch maar over de highway verder.
Bij Via Urbana gestopt om te overnachten. Bij een sterke zuidenwind de tent opgezet. Er kwamen 2 Australiërs naar ons toe om te zeggen dat het wel erg hard waait voor een tent in het zand. Wij heel cool gezegd dat wij uit Nederland komen en gewend zijn aan winderig kamperen. De pennetjes bij de tent bleken veel te klein voor deze omstandigheden maar de dikke houten palen van de afzetting bleken voor 4 stormlijnen precies op de juiste plek te staan , de vijfde aan de motor die als windbreker voor de tent stond en de zesde in het vast aangereden wegdek. Ons huis heeft de test glansrijk doorstaan.
Annie:
Zand ligt niet zacht, dus het matje weer opblazen. Nachtelijk toiletbezoek kan daarmee worden gecombineerd.

[Wout]

Zaterdag 21 september.
Wout:
Op naar Geraldton om de slaapmat van Annie te (laten) repareren of vervangen. “Leander Point” zijn we maar voorbij gereden. Bij “Getaway Outdoors Geraldton” naar binnen gegaan en aan de balie gevraagd naar slaapmatjes. De man verwees ons naar één van de twee medewerkers (die met het zwart hesje moet je hebben) die langs ons naar buiten waren gelopen. Zij liepen vol bewondering rondjes rond onze koets. Met de slaapmat naar achter in de zaak gelopen al pratend over zijn Moto Guzzi en mijn KTM .
Met een spray fles met zeepsop de hele slaapmat onder gespoten en ja hoor: belletjes . Een tube lijm gekocht (onze reparatie set is al ca. 40 jaar oud dus die lijm zal niet veel meer zijn) en naar Coronation Beach om te kamperen. Daar de slaapmat laten opdrogen, de lekplek ingesmeerd met lijm en een lapje erop. Droogtijd lijm: 8 uur. Dan is het dus middernacht. Dan maar zonder lucht in het zachte zand gaan slapen en rond 23:00u opgeblazen. Reparatie geslaagd.
Annie:
Dat slapen ging weer goed .

[Wout]

Zondag 22 en maandag 23 september.
Toch maar eens wat kilometers maken en door gereden naar Hamelin Pool. Een oude telegraaf post die in 1884 is geopend als versterker aan een 3500km lange telgraaf draad. De verbinding naar de rest van de wereld in die tijd. De werkplek voor één man erbij voor het onderhoud. Lijkt me een eenzaam en saai bestaan. Ver weg gaan kan niet want als de versterker uitvalt moet je er direct bij zijn.
British breakfast gedaan bij de twee oudere dames die de camping exploiteren.
Tijd voor de was. Na 10 dagen reizen is dat al een redelijke berg. Een grote (7,5kg) bovenlader met schoepen op de bodem en daaromheen de trommel die als centrifuge werkt. Na een half uur koud wassen is het niet schoon maar het zweet is eruit.
Annie:De was aan de lijn binnen het uur droog, geweldig. Heet en winderig droogweer.

Wout:
Een wandeling langs het strand van Shark Bay was een trieste en een wetenschappelijke. Eerst langs een kindgrafje uit 1884 (8 maanden geworden, de ouders hebben 900km in een koetsje gereisd om hem te redden maar helaas), en Stromatolieten van miljoenen jaren oud. Water in de baai dat 's zomers wel 45ºC kan worden en door de verdamping dubbel zo zout is als de oceaan geeft een milieu waar dit kan gedijen.

[Wout]

Dinsdag 24 September.
Wout:
Vertrokken van Hamelin Pool om naar Coral Bay te gaan. De plaats om het Ningalo Reef te zien. De eerste etappe eindigt in Carnarvon. Na de boodschappen op zoek naar de camping. Die het dichtst bij de zee lijkt wel een idee. Nou, dat valt dan weer tegen. De grootste campings hebben doorgaans ook de meeste regels om alle overbodige luxe die ze aanbieden te kunnen managen. Een tag om naar de WC te gaan, om in de kookruimte te komen, om te douchen (met chloorwater zoals meestal als drinkwater uit de kraan komt hier). We kregen een plek toegewezen achter de kookruimte, waar ook 2 grote koelkasten en een vriezer staan te ronken. Het licht blijft de hele nacht aan (en schijnt precies op onze tent). Dat alles aangevuld met een hele lijst verboden. Een nacht is dan dus wel genoeg.

Onderweg nog een uitzichtpunt opgereden, blijkt mijn broer hier al geweest te zijn, nooit gezegd

[Wout]

Woensdag 25 en Donderdag 26 September.
Wout:
Vroeg opgestaan (5:00u) om vroeg op weg te zijn vanwege de te verwachten hitte. We rijden Carnarvon uit en de GPS geeft aan dat de kortste weg direct uit de stad linksaf is. Dat blijkt dus onze eerste wasbord piste. Is dit wat je noemt “Heavy Corugated” of kan het nog erger? Ik denk dat aan het einde van de weg al mijn botten nog op z’n plek zitten maar zeker weet ik het niet. De rest is Highway, lang en saai (bijna) rechtdoor rijden. Annie neemt het stuur over na een lunch-stop en rijdt tot 50km voor Coral Bay.
Coral Bay is een toeristen oord. Eén grote camping, een hotel, een backpackers hostel en een winkelcentrum. Verder is alles gericht op het koraal rif vlak voor de kust. Snorkelen, zwemmen met walvishaaien en roggen, met een ultra-licht vliegtuigje erover vliegen, met een boot met glazenbodem erover varen, alles voor het rif. Wij kiezen maar voor de “glass-bottom boat” omdat zwemmen voor Annie geen optie is (oren mogen absoluut niet onder water).
Direct uit de kust varen we over enorme koraal velden. Allerlei vormen, vooral slakoraal maar ook hertengeweikoraal en hersenkoraal. De naam geeft al aan hoe het eruit ziet.
Vissen zwemmen onder de boot mee, een goede bescherming tegen vogels. Aan het eind van de tocht varen we over een koraaleilandje, met nog ongeveer 5cm water onder de boot kan het nog net, maar de 2 buitenboordmotoren steken te diep dus achteruit om niets te beschadigen.

[Wout]

Vrijdag 27 September.
Wout:
Beetje laat gestart voor de etappe naar Nanutarra Roadhouse van 254. We arriveerden daar al om 12:30u dus dat ging vlot. Met de asfaltband kan het tempo weer wat omhoog. De terreinband slijt veel te snel met al die asfalt kilometers, dus hebben we die maar weer gewisseld. Om de slijtage nog een beetje binnen de perken te houden reden we maximaal 95, en was rustig optrekken het devies. Dat drukt het tempo behoorlijk.
Bij Nanutarra Roadhouse komen we een Harley rijder tegen, en nog één en zovoort. Uiteindelijk 5 Harley’s en een Triump Rocket. Allemaal op weg naar een motorfeest bij Paraburdoo. Wij zijn bekend in de omgeving want de eerste motorrijder die we zagen wist al heel wat van ons via een bandenhandelaar die we in Geraldton spraken.

[Wout]

Zaterdag 28 September.
Wout:
We besluiten ook naar het motorfeest te gaan. De Harley rijder had gezegd dat iedereen daar welkom was, ook met een ander merk motor. Bij aankomst werden we verwelkomd door de voorzitter. We konden onze motor op het terrein aan de achterzijde parkeren en daar ook de tent opzetten. Dat terrein was al voor allerlei doeleinden gebruikt, inclusief voor koeien. Er lag gedroogde koeienpoep verspreid over het terrein. Tent opzetten was niet makkelijk, de pennen konden 5 cm de grond in en stoten dan op een harde laag “yeh men, thats the Pilbara. I was surprised you could get the pens in at all. Usually you need a dril to make a hole to put your pens in”.
Het feest was een klassieke rockparty, met oude muziek en bier. Daarbij een betonnen plaat waar met auto’s burnout drifts werden gemaakt tot de banden knalden. Tot ongeveer 1:00u ging dit door, maar wij zijn maar wat eerder naar bed gegaan.

[Wout]

Zondag 29 en Maandag 30 September.
Wout:
Na een ontbijt met eieren en bacon zijn we naar Tom Price gereden om boodschappen te doen en 2 overnachtingen te boeken in National Park Karijiri.
In eerste instantie lijkt dit net zo’n droge en troosteloze vlakte te zijn als de rest van dit gebied. Omdat alles volgeboekt is kunnen wij terecht op de “overflow campsite” waar alleen twee toiletten en een watertank staan. We zetten de tent op onder een boom met wat graspollen. Daartussen liggen ook nog de nodige stenen. Goede matrasjes nu ze dicht zijn, geen steen gevoeld.
De kloven zijn prachtig, maar ontzettend diep. Er loopt een lange trap in Dales Gorge naar Fortescue Falls met 4 bordessen met een bank, voor de terugweg wel zo prettig. Het is een prachtige plek en vandaar lopen voetpaden naar Fern Pool en (verder maar de andere kant op) Circular Pool. Bij Circular Pool kan ook nog naar beneden gegaan worden langs een steil pad langs de rotswand, hebben we maar niet gedaan. Na een uitgebreid bezoek aan het informatie centrum met veel informatie over de Aboriginels en hoe zijn daar leefden, en wat de komst van de Europeanen voor hen heeft betekend.
’S avonds klaar gemaakt voor de rit naar Port Hedland.

[Wout]

Dinsdag 01 Oktober.
Vroeg op weg naar Port Hedland. Langs de lange weg is één Roadhouse, maar we hebben benzine genoeg en volgens de GPS zijn we voor 12:00u in Port Hedland. Ongeveer 30 km voor Port Hedland even gestopt om de Jerrycan in de motortank te legen (lampje knippert). De motor blijkt daarna geen benzine meer te krijgen en valt na 100m stil en is niet meer aan te krijgen. Eerste gedachte “Vapor lock” in het zijspan tank systeem. Na omsteken van de bedrading hoor ik de brandstof pomp weer vertrouwde geluiden maken maar dat blijkt van korte duur. Na 100m staan we weer. Wachten tot de motor is afgekoeld blijkt geen resultaat te geven. Het is bijna 40ºC en ons drinkwater is bijna op. Toch maar begonnen de tank eraf te halen om bij de carburateurs te zoeken naar het probleem. Op dat moment stopt er een Toyota Land Cruiser met erachter een boot op een trailer bij ons. De hulp is zeer welkom en met de zijspancombinatie achter de boot trailer zijn we naar Port Hedland gesleept. Annie in de Toyota, liever geen passagier als ik word gesleept.
Bij de 4WD garage die hij kende zijn we gestopt en is onze hulp snel doorgereden naar de baai waar hij van plan was te gaan varen.
De eigenaar van de garage is niet bereid om ons te helpen behalve dan met het geven van het adres van een motorzaak aan het einde van de straat. Daarheen gewandeld in de hitte en alles uitgelegd. Hij zou de motor ophalen en die middag nog proberen te repareren.
Wij zijn met een taxi met alle bagage naar de uitgekozen camping gebracht.

[Wout]

Woensdag 2 oktober.
Wout:
Om 8:30u gebeld naar Super Performance Cycles. Hij had al geprobeerd of de brandstof pomp werkte en hoorde daar niets. Verder had hij een ander probleem want hij moest met de advocaat van zijn ex gaan praten……. ’s avonds belde hij dat het probleem was opgelost en dat ik donderdag 10:30u kan komen om de machine op te halen. De elektrische kleppen die het overschakelen van de zijspan- naar motortank regelen zijn kapot (vermoedelijk door trillingen). Hij zal ze vervangen en dan kunnen we weer op weg.

[Wout]

We rijden nog niet, de eigenaar (één-mans-zaak) ligt in het ziekenhuis, gebeten door iets. Kan wel eens lang gaan duren.

[Wout]

Niews: De eigenaar van Superior Performance Cycles bleek gebeten door een Redback spin (één van de giftigste in Australie) die op mijn motor zat. Hij zal vanmiddag weer in zijn werkplaats zijn.

[Kenny013]

Nou Wout, da's een 'geluk' bij een ongeluk.
Beter hij gebeten dan jij

Keep safe.

[petervdc]

Mooie verhalen !