Maroc 2013

[migsel]

We zijn weer terug van twee weken Marocco! Eentje met een F800GS, Gies, Kasper (aka disco stu) kwam met een 950SE en ik ook.

De motoren gingen met de vrachtwagen naar Almeria en wij met het vliegtuig naar Malaga.




Daar een autootje gehuurd om de motoren te gaan zoeken in Almeria en met de middernachtferry naar Melilla. Hier begon de reis echt. 's Ochtends op de ferry waren we duidelijk al in Marokko. Overal sliepen er mensen op de grond, voeten werden gewassen in de wasbak voor het ochtendgebed, sommigen waren al euh... niet lekker geweest, ... Details zal ik jullie besparen, maar volgende keer nemen we wellilcht een hut mét toilet






De grensperikelen in Melilla duurden (ondanks hulp van een zogenaamde fikser) wel drie uren. Maar daarna konden we eraan beginnen.

Na een uurtje of wat mochten we even aan de kant voor meneer agent. In de buurt van Melilla is er nogal wat politie op straat. Uiteindelijk wilde hij alleen maar weten waar we vandaan kwamen en waar we naartoe gingen.




Lunchstop met brochetjes, olijven en meer lekkers.




Na de eerste asfaltkilometers lonkte de eerste piste al.





Piece of cake eerst, maar gaandeweg belandden we tussen kleine riviertjes die de piste telkens doorgesneden hadden en werd het zoeken waar we konden oversteken. Uiteindelijk bereikten we opnieuw goed berijdbare piste toen het al donker werd. Nog 30km door het donker, gelukkig had ik extra verlichting gemonteerd, in geval van... Toen hadden we andere dingen aan ons hoofd dan foto's maken, dus geen bewijzen, helaas.

De volgende ochtend had Kasper een gevalletje van caca Maroc. Hij besloot daarom over asfalt naar het volgende stadje te rijden, terwijl ik met Gies weer naar de volgende piste trok.

Bij daglicht zag ons hotelletje er zo uit.




In the very middle of nowhere vonden we drie militairen bij een bunkertje. Uiteraard kregen we muntthee met veel suiker en een rondleiding in hun riante villa, met satelliet-TV en alle comfort.





En wij vervolgden onze weg...




Rond het middaguur pikten we Kasper weer op en deden we samen het volgende stuk piste, met een pick-nick stop aan dit kleine verlaten huisje.




's Avonds vonden we een plekje met de eerste maar zeker niet laatste tajine.




En ons verblijf: Auberge du Jaffar.




Ietsje verderop begint de beroemde piste "Cirque du Jaffar", dit was de vlakke aanrijpiste:




En dan de bergpas zelf. Needless to say: in het echt is dit veel steiler dan het lijkt op de foto.




Regelmatig stroomt er wat water over het pad, maar doorgaans is alles hier goed berijbaar.




En zo'n riviertje brengt dan wat welkome verfrissing.




Soms ligt zo'n bergpad wel wat link. Rechts gaat het de diepte in en links is de bergflank. En om het spannend te maken, is dan het rechtse spoor beter berijdbaar dan het linkse, dat meestal afhelt en er hobbeliger bijligt door stenen en wortels.




Maar je wordt beloond met dit soort uitzichten.








Verderop vonden we deze auberge. Bij aankomst alles potdicht, maar voor je goed en wel je helm hebt afgezet, komen er mensen uit het niets opgedoken en gaat de deur open.






Bij een andere stop kwam deze jongen de berg opgeklauterd. Hij had een mini-houweeltje bij en een gescheurde plastic zak met wat worteltjes die hij was gaan uithakken. Om op te eten, voor de dieren, ik weet het niet. We deelden onze pick-nick met hem en daarna wilde hij graag nog een lift naar het dorpje. Voor hem een klautertocht van een half uur uitgespaard, dus Gies nam hem met plezier vijf minuten achterop.




Na wat asfaltkilometers door een vallei met surrealistisch uitziende witte spichtige bomen belandden we bij Lac Tislit aan deze auberge. Daar troffen we vijf Spaanse endurorijders en een eenzame Oostenrijker met een 990 Adventure aan.






Na een gezellige avond reed de Oostenrijker Marco een eindje met ons mee door de Gorge du Dades.






Na alweer een prachtige rit gingen we overnachten bij Peter in Bikers Home Ouarzazate. View from a roof terrace.




Terwijl Kasper wat valschade liet herstellen bij de plaatselijke lasser, brachten Gies en ik een bezoekje aan de plaatselijke markt. Een ongelooflijke heksenketel met duizenden mensen, waar je alles kan kopen. Van gebruikte schoenen, over oude gsm's en laders tot appelsienen en schapen. Het was een aangename verrassing dat ze twee toeristen hier vrijwel ongestoord lieten rondlopen. We werden amper aangegaapt en helemaal niet aangeklampt.



Daarna ging het langs de piste langs de kashba's parallel met de hoofdweg richting Zagora.




Blijkbaar waren we plots de palmboomgrens voorbijgereden.




En hier troffen we regelmatig een spookstadje als dit aan.






In de tuin van Mohammed kochten we een paar zakjes dadels.




Kasper nam ondertussen asfalt naar Zagora, om daar bij Ali KTM een nieuwe voetsteun te kopen voor zijn fiets. Daar aangekomen, mochten we mee aanzitten aan de couscousketel.




Hier repareren ze alles.




Van Zagora reden we over asfalt verder naar M'hamid, waar de Sahara begint. Maar ook dat werd weer een belevenis, want we werden getrakteerd op een zandstormpje.




Na een half uurtje werd het zo erg, dat het te gevaarlijk werd om verder te rijden. Je kon de tegenliggers amper nog zien opduiken uit de dikke mist van zand en de weg was maar iets meer dan een auto breed. Achter een gebouw langs de weg gingen we effe schuilen en even later werden we door de bewoners uitgenodigd voor een glaasje muntthee.



De pater familias stookte de ketel op een klein vuurtje en brouwde thee, terwijl zijn zonen en de buurman erbij kwamen zitten. We genoten een uurtje authentieke Marokkaanse gastvrijheid, waarna de wind wat gematigd was en we weer verder konden naar M'hamid. Daar troffen we dit hotel aan. Omdat we hier mee dan één nacht wilden blijven, was een beetje extra luxe best welkom.





Na een lekkere maaltijd gingen we slapen en dromen van de volgende dag: het eerste Saharazand. M'hamid, end of the road, hier begint de Sahara.
Eerst nog effe tanken bij het lokale 'tankstation'.
3x 10 liter duurde ongeveer een half uur






Ondertussen kwamen de lokale fotomodellen op de stoep poseren.




Na 100 meter zand crashte Kasper en hij hield de Sahara voor bekeken. Saharadag 1 bracht hij door in het hotel, terwijl Gies en ik gingen stoeien.

Door de zandstormen van de voorbije dagen was er veel opgewaaid zand en volgens de locals zou het niet makkelijk rijden zijn in de zandbak. Wij kozen de veilige optie en we namen een gids mee met z'n pick-up om ons te helpen waar nodig. Achteraf gezien hadden we het waarschijnlijk ook alleen gered, maar Tahar bleek een bijzonder grappige en aangename kerel te zijn en het was ook wel een prettig gevoel om met backup op weg te zijn, mocht het foutgaan.









Met 200 kilogram motorfiets heb je de handen vol in het zand, maar al bij al ging het toch beter dan verwacht. In een tentenkamp hielden we een lunchstop. Het leven kan hard zijn.




Het dessert was wel een beetje speciaal.




Daarna waren we er weer helemaal klaar voor.




Een tijdje later vonden we een oase op onze weg. Toevallig met wat sluikreclame in beeld :wink:




De saharadouche bracht aangename afkoeling.




The Land Rover that never made it.
Hoeveel foto's zouden hier al gemaakt zijn?




De hond werd er héél moe van.




Tahar vond de KTM wel een very big camel.




Op de terugweg vonden we een hele bende kemels.





Moe maar voldaan keerden we terug naar het hotel en we hadden een plan om Kasper mee de Sahara in te nemen de volgende dag.

[zappa]

pfffffwww prachtig verslag het rij-gedeelte ziet er super uit ! (het eet-gedeelte iets minder )

komen er nog foto's ?

[Muug]

Nice. DAAR dienen de KTM's voor ! Schone reis, schone pistes, schone foto's ! Ook leuk dat er ruim tijd was om bij de locals te lunchen.

[migsel]

Dus de volgende dag huurden we Tahar weer in en hij nam de SE van Kasper mee op de pick-up. Zo kon Kasper mee de Sahara in en rijden waar hij het zag zitten, meerijden in de pick-up waar hij het te moeilijk vond.




And off we went...






Voor de middagstop vonden we weer een lekkere oase.
De brommers mochten in de schaduw van de palmbomen wat afkoelen.




De berijders vonden dat ook niet zo'n slecht idee.




Dit was het optrekje van de Lord of the Oasis.




Ziehier z'n renstal.




Wij trokken weer verder door dit maanlandschap.




In de schaduw van een eenzaam boompje wachtten we af en toe op een afgesproken plek op de pick-up.




En wat doe je zoal als je zit te wachten...




De volgende tussenstop was bij een nomadenschooltje in het midden van de woestijn. Zoiets maak je (denk ik) ook alleen maar mee als je op stap bent met een gids. De echtgenote van zijn neef gaf les in het schooltje en hij was daar bijgevolg welkom.




De tent links was in twee stukken verdeeld: de kleuterschool en de basisschool.




Dit was het internaat: hier slapen kinderen en leerkrachten samen.




Wij kregen naar goede gewoonte weer thee en we probeerden een babbeltje te slaan met de kinderen.






Overnachten gingen we hier bij Lac Iriqi. Een uitgedroogd en vlak meer waar je aan 160km/h kan overknallen. En dat moest natuurlijk worden uitgetest.




Hier was ik nét voorbij denk ik




Bij het kampvuur werden nomadenliederen gezongen en er ging dadellikeur van hand tot hand. En heerlijke avond onder de onmetelijke sterrenhemel.




En na een korte nacht in deze luxe kamer kwam de zon weer op over de Sahara.






We gingen weer op pad en de vriend van Tahar ging in de bak op de SE van Kasper zitten. Zo had er toch iemand plezier van die mooie machine! Op de motorkap zie je mini-Gies een mooie wheelie maken.




Onderweg hielpen we deze familie nog aan een paar liter brandstof. Mijlenver van alles stond hun brommertje kurkdroog: vader, moeder en een kleintje op de rug. Kasper had nog niet gereden, dus uit zijn tank werd er wat overgeheveld naar die van de reizende familie.






Je zou bijna vergeten dat er ook nog dergelijke uitzichten waren.






Toen we terug in de bewoonde wereld kwamen, in Foum Zguid, hebben Gies en ik afscheid genomen van Kasper. Hij vond het off-road werk te zwaar en hij ging over asfalt verder naar de ferry. Wellicht was dat de wijze optie, om zwaardere averij aan mens en machine te voorkomen.

Met z'n tweeën (en weer zonder gids) gingen we verder over de volgende piste vanaf Agdiz de bergen in.




Waar we de volgende nacht doorbrachten in deze auberge.



De patron stookte het warm water voor de douche met een houtvuur en wij sliepen in dergelijke kamertjes. Wat kan een mens nog meer verlangen?

[arno]

Vind ik leuk

[KadvenTureMan]

- sweet memories ; ruim een jaar geleden in dezelfde contreien rondgereden met/op mijn 'ex' ; zou er graag nog een x op mijn huidige stalen ros rondrijden....

[Toon_D]

JALOERS!!

[arno]

[Toon_D]

2014 staat schotland al op het programma... maar ik denk dat een aantal weekjes Marokko daar nog wel bijkan Ik zie dat alleszins zitten! Stikjaloers op al die fotos
En ik denk dat ge de verkeerde voor hebt Arno, want om half 5 stond ik op de antwerpse ring aan te schuiven in de monsterfile, kletsnat van het zweet in een hete camionet zonder airco, met lange broek en bottinnen aan

Anders had ik wel eens gezwaaid

[oli]

Bangelijke reis, leuke foto's en reisverslag Ik krijg direct goesting om te vertrekken. Staat bij mij al lang op het verlanglijstje
Waarom moest er steeds één SE op de pick-up? Lijkt mij toch het perfecte wapen om de duinen aan te vallen

[Rob Motard]

staat ook op mijn verlanglijstje...........

[Blokkie]

Hallo Migsel (en alle anderen natuurlijk!)

[migsel]

Aha, Blokkie goes walkabout

[Hanu]

Ziet er goed uit!

[migsel]

En dan nog de laatste episode...
De volgende ochtend trokken we verder noordwaarts door dezelfde bergen, richting Tinrhir.




En als je ergens stopt, komt er weer een meisje de berg opgeklauterd om het een en ander te koop aan te bieden. De herdersfamilie sliep daar in een tentenkamp op de bergflank.




En wat verderop vonden we een auberge op de top van de berg, gerund door een vrij moderne madam.






Verderop meer bergen...




En de gorge du Todrha.




Vanaf daar doorgeduwd tot El Ksiba, waar de moto's binnen mochten slapen.




De volgende dag door deze groene vallei verder naar het noorden.




Pistes zijn hier amper nog te vinden.
Dan maar rijdend op straat wat foto's gemaakt om de asfalt-verveling een beetje te breken.

Het meest voorkomende vervoermiddel:




Een gewoon huisje in de bergen:




Véééél bloempjes:




Lunchstop in een klein dorpje, vleesch versch van de haak.






On the road again...








Tot onze laatste slaapplaats op Afrikaanse bodem: Chefchaouen.




De volgende ochtend ging het dan naar de grensovergang.




En het bootje op naar Algeciras.



Goodbye Africa, we will meet again!